11 juli
Om 6 uur was iedereen wakker, rustig de zaken geordend. We hebben zak onaangenaam ruikende, vuile, vochtige was en de komende dagen zijn we steeds maar een nachtje in een hotel. Onhandig!
Er is vandaag markt in Ottovalo de grootste in de omgeving en iedereen komt zijn homemade products verkopen. Om 10 uur komen de bussen met toeristen uit Quito dus besluiten we voor het ontbijt te gaan. Mooi vrouwen in de traditionele kleding, veel meuk op de markt. Het enige wat ik wel heel mooi vond was een pijp gemaakt uit een noot (?) En gegraveerd met een gekko. Vond het ook wel een leuk idee om achter mijn bureau een pijp te gaan zitten roken. Terug naar het hotel voor een ontbijt, want Jelmer gaf aan dat hij honger had, wat wel kon kloppen en daarna naar de dierenmarkt.

Ik hoop niet dat de partij voor de dieren meeleest maar dat vind ik het leukste wat er is. Niemand die probeert je wat te verkopen als je vraagt hoe duur een koe of een varken is. Koe 3000 dollar, varken 350, biggetje 150. Het is bijzonder hoeveel je nog te weten komt met verspaansd frans, handen en voeten en een lach. Roelof is indrukwekkend zoals hij ooit in Nijverdal begon met plat praten, zo spreekt hij nu Spaans. Binnen één minuut windt hij de mensen om zijn vinger en gaan ze er eens rustig voor staan, spreken langzaam en herhalen hun zinnen.

De hanen voor hanengevechten worden geliefkoosd door hun eigenaren. Sommige zijn echt prachtig (de hanen bedoel ik, de eigenaren van de vechthanen zijn wat dikkere mannen).

Ik hou van varkens, ik vind ze zo grappig, duidelijk een eigen mening. Eén biggetje heeft de hele weg bij zijn groep vandaan tegengestribbeld, krijsend, kont op de grond, gestrekte achterpootjes. Of die mevrouw me vijf biggen aan een touw die allemaal een andere kant op wilden. Of dat enorme varken dat een stofbad ging nemen terwijl zijn baas wilde lopen. Lijkt me een goede training voor geduld; lopen met een varken. Ga ik Dinand nog een keer vragen of dat klopt. De grote zitten ook niet aan een touw, die “sturen” ze met een stokje en tikjes op hun kont. Levert kostelijke plaatjes op voor een genietende familie.

Jelmer en ik hebben met open mond staan kijken hoe ze 10 koeien in een kleine, open vrachtwagen kregen. Bij acht dachten wij al tjokvol, maar toen gingen er nog twee bij. Wat dan opvalt is hoe rustig ze doorgaan tot het doel bereikt is, er kwam geen stress aan te pas.

Daarna met een gids naar een Indianenfamilie, onderweg liet hij nog wat dingen zien.

Bij de indianenfamilie bedachten we dat we de was wel uit konden hangen, eigenlijk konden we ook wel even wassen. We mochten de wasmachine van onze gastvrouw gebruiken. Een grote cement bak voor het water en een aflopend cement blad voor het schrobben. Een stuk zeep en een borstel. Het werkte verrekte goed, maar wat een werk voor een spijkerbroek. Daarna mee naar het land om dopbonen voor het avondeten te plukken. Een enorme mand vol. Onkruid voor de cavia’s ook een enorme hoeveelheid. De koe ophalen uit het land. Thijmen koos de mand te dragen, Jelmer was al snel blij dat hij de zak met sla had. Langs de stenenbakkerij van haar man. Prachtig rijen kleiblokken, eerste platliggend, dan leerdroogd gestapeld in een patroon dat lucht doorlaat, daarna in een houtgestookte oven. Terug bij het huis bonen doppen met zijn allen, dik uur werk. Doof gevoel in mijn duim en wijsvinger. Heerlijk gegeten.

Om 20 uur lagen we moe maar voldaan in bed.