Vanochtend hadden we een pick up om 6.30 uur, dus om 6 uur ontbijt. Er kwam een oude baas binnen met flaphoedje en een bril die zijn ogen enorm vergrootte. Hij bleek het beste Engels tot nu toe te spreken. Reed in een oude pick up met grote sticker van Monoloco ecolodge en nam ons mee op pad. We gingen naar een mangrove bos met getijden, stuk lopen en toen met een oude gemotoriseerde kano de rivier op. Zoveel vogels, allerlei soorten reigers, lepelaars, zwarte gier, ijsvogels. Waanzinnig. Daarna een stukje met de auto, vervolgens een bos dat vergeven was met muggen, gedrenkt in deet liepen we rond, deze muggen trokken zich er niets van aan, staken door de broeken heen. Maar zoveel apen; howlers, mannetjes, vrouwtjes, jongen. Weer een spectacled owl en een tapir hoog in de boom. Super cool.

Daarna gingen we door naar een cacaoplantage. Een allervriendelijkste boer, die ons vol trots alles liet zien. Hoe ze een gekruiste cacaoboom die niet te hoog werd en al naar 1,5 jaar vruchten droeg entten op een onderstam van de national cacaoboom. Op de plantage allerlei fruit, starfruit is hier niet alleen mooi maar smaakt fris zoet. Grapefruit zo van de boom is veel zoeter. Noris stonken zo dat we die niet geproefd hebben, dragonfruit was niet rijp, bananen, echt ik wilde dat bananen zo smaakten in Nederland, kleine citroenen, rijst, jasmijn om met de geur meer insecten te lokken. Wilde gember, scherp! Peperkorrels, prachtig. Vanillestokjes. Broodboom een vrucht die oorspronkelijk een groot deel van het voedsel van de bewoners vormde. Cacaobonen worden met een machete uit de vrucht geslagen. Om de bonen zit een friszoete laag, daar kun je op sabbelen. De bonen met laag worden in plastic zakken drie dagen in de zon gelegd om te fermenteren. Daarna uitgespreid in de zon om te drogen. De volgende stap is branden. Doppen en dan de bonen malen. Je krijgt een prachtige pasta. De boer deed pasta in een pan met water en kaneelstokjes, vervolgens deed hij er suiker bij. Het was leuk om naar hem te kijken, tijdens het branden, rook en proefde hij de bonen, en toen de chocoladedrank klaar was walste hij hem in zijn kopje om hem te ruiken en te proeven, alsof het wijn was. We kregen allemaal een kopje. Lekker. En de rest van de pasta kregen we mee. Hebben we het land uit gesmokkeld.

En dat was de laatste dag, onze beste gids tot nog toe zette ons keurig op tijd bij de airport af en daar begon de frustratie, het duurde en duurde maar. Een lange, lange rij. Hele families Ecuadorianen mochten voor en namen het merendeel van de balies in beslag. Onze paspoorten zijn 8x gecheckt, onze boardingpassen 4x. Het debiele gele formulier dat we in moesten vullen bij binnenkomst en dat we de hele reis zorgvuldig bewaard hadden was niet langer geldig en moest nu op een nieuw wit papier nogmaals ingevuld worden. Er stond niets anders op. Je kan je voorstellen dat deze procedures wel erg veel tijd in beslag namen, volledige twee uur opgegaan aan rijen, checken en schrijven. Omdat op de cacaoboerderij geen chocolade te koop was dacht ik dat nog even te doen op het vliegveld, 10 dollar per reepje. Ik ga wel langs de wereldwinkel voor fairtrade Ecuadoraanse chocolade. In het vliegtuig riep de captain om dat we wat langer wachten op 9 passagiers die nog vast zaten in de veiligheidscontroles op het vliegveld.