11 aug
Een lange reisdag, 260km en 8 uur later zijn we op de plaats van bestemming. Geen weg voor mensen met een gevoelige maag, hobbels, bochten, veel verkeer, stoppen en optrekken. Het door ons gekozen hotel was overboekt, dus hadden we voor de vakantie al een upgrade genomen. Mmmm. Uitzicht op een muur. De eerste moet wel héél basic zijn geweest als dit de upgrade is. De plaatjes hadden ons een ander idee gegeven van Centrest. Lichte teleurstelling bemerk ik bij mezelf. (En bij Roelof)

Regelmatig worden we gevraagd hoe oud de jongens zijn. 14 en 16. Gelijk worden ze vergeleken met jongens in de groep die ook die leeftijd hebben en wij een jaar of 10 inschatten. Geschaterlach verzekerd.

Roelof zit nu op een randje te kijken hoe een klein mannetje probeert te lopen met een grote lading op zijn hoofd. Duidelijk een kunst die je moet leren. Grappig.
Het leuke aan de Madagasci is dat ze graag lachen. En grapjes maken. Onder ons lopen twee toeristen, Roelof wijst ernaar en zegt met een grote grijns “Fasa” tegen de ober, diens ogen worden even groter en dan schatert hij het uit “Yes Fasa”