Toen we uit het vliegtuig stapten was Thijmen hangerig, een half uur later had hij koorts. Het kind dat zijn geïmpregneerde-antimuggen-kleding ongeveer dag en nacht droeg. Hij had wel een nare rode plek op zijn voet rond een wondje, wondroos? Toch antibiotica geven?

Dus aangekomen in het hotel dook hij gelijk het bed in en wij zwommen wat in zee, “zoute hoogwater soep”, in de zwembaden, hingen op een zonnebedje en maakten ons zorgen.

Jelmer en ik kochten het houten spel dat in heel Madagascar gespeeld wordt, in het zand trekken ze lijnen en dan met twee soorten steentjes, of met steentjes en stukjes wortel. Een soort dammen 2.0
En het hotel bleek een bibliotheek gemaakt te hebben met achtergelaten boeken. Ik lees nu “Nachttrein naar Lissabon” van Pascal Mercier, wat een prachtig boek.

We hebben allemaal een doorwaakte nacht gehad, behalve Thijmen en vanochtend voelt hij zich veel beter. Hij wel.

Prachtig hotel, prachtig aan het strand, palmbomen, tropische bloemen, kolibries. De daken van het hotel zijn op traditionele wijze van palmbladeren gemaakt, vanaf de tafel waar we nu zitten te ontbijten kijken we uit op een plek waar dakgedekt wordt. Prachtig om te zien. Achter ons wordt door twee mannen het parket gepolijst, onder één voet een kokosnoot en vervolgens doen ze een soort dans. Ik zie een nieuwe rage voor me, ze huppen en glijden door de eetzaal, dat moet goed voor de lijn zijn. Ik stel zelfs voor dat dit de activiteit voor het merendeel van de gasten hier wordt, ze kunnen het gebruiken.