Om 12.15 uur vertrokken we naar het vliegveld. We konden gelijk de wachtrij in. Viel nog al mee, dachten we. Maar iedere Madagask had minstens 3 koffers bij zich en er waren maar 2 balies. Tergend langzaam ging de voortgang. En toen riep iemand in gebrekkig Engels om dat over 30 minuten de check-in zou stoppen. Hoe krijg je 10 toeristen in de stress? Dit was een briljante poging. Moeizaam te ontcijferen boodschap, met verregaande consequenties en geen enkele mogelijkheid om er wat aan te doen. Gelukkig lukte het toch nog om in te checken en vertrok het vliegtuig een kwartier te vroeg naar Kenia. Moesten we daar vervolgens wel weer lang wachten. Kenia was het meest gestructureerde vliegveld. De heenweg Parijs met vlag en wimpel het meest chaotische en minst efficiënte. Als ik moet kiezen tussen air Madagascar en air France, doe me dan toch maar de eerste. En om 15.30 zijn we geland op Schiphol. Warm hier, zo warm hebben we het de afgelopen weken niet gehad.

Van de jongens moet nog even de steeds wisselende kleurverlichting van Kenia airlines genoemd worden. De regenboogkleuren voor homo-awareness. Ik had net bedacht dat ik twee van de drie stewardessen er als transseksueel uit vond zien. Dus dat paste wel in het open minded plaatje.

En nu heerlijk thuis douchen en eigen bed!

Dank aan beide ouders voor het oppassen op onze beestenboel. Wat fijn dat het toch kon.