Eigenlijk zou deze blog al veel eerder moeten starten.

We waren al een poos bezig met de voorbereidingen. College regelen bij Petra in de buurt. Bankgarantie. Vliegtickets.

Jelmer en ik waren op 11 februari al een zaterdag naar Arnhem geweest waar Jelmer zijn Toefl moest doen. Een stevige test. Bewijs dat zijn Engels “up to scratch” is en hij college kan gaan doen in Amerika. Ik zat 3 uur cappuccino te drinken in een koffiebarretje. Met glans gehaald. Gelukkig.

Het enige wat nog moest was een visum. We besloten er een gezellige dag van te maken op 7 juni ’17. Sliepen een nacht in een hotelletje, gingen samen uit eten. Het regende pijpenstelen die woensdag. Ik stond met nog 40 man onder een partytent te blauwbekken. Jelmer moest alleen naar binnen. Bizar.

Denied! Geen idee waarom. De ondervrager vroeg zich af waarom Jelmer in vredesnaam naar Wisconsin wilde. Naar Jelmers uitleg werd eigenlijk niet geluisterd. Lullig briefje mee 214 (B).
Alsof je het dan wel snapt.
Thuisgekomen zochten we het op het werd niet echt duidelijker.
Onaantrekkelijke gast?
Vermoeden dat hij het land niet meer wil verlaten?

Overleg met Petra, met Allison van het College. Hoe nu? Nieuwe poging, andere studie. Skypen met Allison. Nieuwe datum plannen voor de visumaanvraag. Die lag 2 weken na onze vlucht. Gebeld. Kom morgen maar. Oké!

Dus 21 juni nieuwe poging. De zon scheen stralend. Dat was al een goed begin. Jelmer zag er keurig uit. Niemand die nu kon zeggen dat hij geen aantrekkelijke jongen was. Geoefend op hoe staan, rust uitstralen, oogcontact, glimlach.
Werd hij opgeroepen door dezelfde man die hem de vorige keer afwees. Hij kon wel door de grond zakken. Gelukkig kroop een Afghaan voor. En gelukkig nodigde een vriendelijke Amerikaanse dame hem uit aan haar balie. Ze hadden een aardig gesprek en even later kwam een stralende Jelmer naar buiten. Gelukt. Nu toch echt. (Helaas de Afghaan werd afgewezen)

Leerzame ervaring zullen we maar zeggen. Voor ouders en zoon.
En nu opeens ligt er een vakantie voor ons in de USA, een echt plan wat we gaan doen ontbreekt nog.
Dus dit belooft een spannende blog te worden.