Ons gezin…. tja wat zal ik zeggen. Gek. Gestoord. We zouden naar Madison voor het weekend. Jelmer zei in de auto dat hij graag het House on the Rock wilde zien. Ik had er ook over gelezen en wilde er ook wel heen. Alleen het blijkt 1.5 uur achter Madison te liggen. Gewoon doen.

Het House on the rock is niet te beschrijven. Eén man met verzamelwoede waarbij iedereen, iedereen die we kennen volledig in het niet valt. Onvoorstelbaar.
Even de eerste indruk van de reisgenoten;
Roelof: “ôlde troep hah we solf wol”
Ingeborg: “het brein van deze man, wat zou ik graag een psychiatrische anamnese afnemen”
Jelmer: “dit krijg je als een hoarder over een oneindig hoeveelheid geld beschikt. Maar hoe kwam die kerel aan zoveel geld”
Thijmen: “geestelijke achterstand, mishandeling, kopen wat hij nooit gehad heeft? Vreemd”

Al met al zo bizar dat het zeker de moeite waard was. Briljant de infinity room, de carroussel en de muziekinstrumenten die zelf de dance of the sugarplumfairy speelde. Onbeschrijfelijk.
En nu naar onze slaapplek.

Vandaag onderweg zag ik mijn kraanvogels overvliegen. Dit keer duidelijk herkenbaar aan hun rode kop. Ik heb er nu zo’n 8 zien vliegen. Maar nooit staand. Nienke en ik zijn al meermalen op zoek geweest in het Wierdense veld, waar er ook een koppel zit. We denken dat ze tijgeren. Maar we zagen ze nooit. En opeens roept Thijmen 5 Gru’s in het weiland. En ja hoor daar lopen ze de kraanvogel, Gru in het latijn, grauwe vogels met rode kopen. Cool om ze eindelijk te zien, al had ik meer het Japanse plaatje in mijn hoofd majestueuze vogels, in wit zwart en rood.