Gisteravond deden we een snelle gamedrive. Om de laatste beesten van Uganda te zien. Zebra, topi en de elandantilope.

De bedden waren heerlijk. En er waaide een briesje door de tent. Om 23.15 hoorden we gehuil, gekef en andere geluiden. De hyena! Om 3 uur sprong er iets tegen onze tent, bij herhaling, toen we allebei wakker waren zagen we een lange katachtige met een lange staart weglopen. Nou om eerlijk te zijn we zagen zijn silhouet op de voorkant van de tent, als een wajangpop. Een genetkat. Wel cool om hem te “zien”, maar daarna droomde ik over bavianen die mijn tent binnenkwamen, en Michel Hoskens die zei: “oh zitten jullie op “de Schöppe” (een afdeling met demente mensen in Hellendoorn) daar hebben ze veel last van bavianen. En toen ontsnapte er een demente bejaarde die jeugdzorg wilde. Pffff ik ben druk geweest vannacht.

Vanochtend hadden we een ochtendwandeling met een gids door het park. We liepen over het nijlpaardspoor de bush in. “Niets om je zorgen over te maken” zei de gids, “De nijlpaarden liggen al lang in het water en andere dieren gebruiken dit pad naar het water”. Pootafdrukken van een grote katachtige en poep van een roofdier dat een bushbok gegeten had. Gaaf was het, zebra’s kwamen ons tegemoet, topi’s, impala’s en zelfs giraffen, met twee baby’s. We kwamen zo dichtbij. Het is zo bijzonder om te wandelen in een national park om dieren van zo dichtbij te zien.

En nu zijn we in Tanzania. We hebben afscheid genomen van onze gids Jozef. Dat was best raar. We waren erg aan hem gewend geraakt. Hij zei de l voor een r. Het was plezierig met hem reizen. Hij bedankte ons en dat we de kinderen opgevoed hadden met respect voor iedereen, dat het fijne mensen waren. Het was best bijzonder. Trots voelde ik me.

De grens was een grote papierwinkel. Nieuwe papiertjes voor elk loket. Met dezelfde informatie. Keer op keer. Bedankt Jaap voor de nieuwe gele vaccinatieboekjes, ze werden van voor naar achteren gespeld. Trouwens Roelof en ik zijn nu allebei weer single volgens ons visum. Ze kennen blijkbaar geen getrouwde vrouwen met hun eigen naam.

En nu rijden we naar het hotel. Hoe doen we dit toch… het regent.

Bij het hotel gekomen blijkt Thijmens levenslijn, zijn telefoonkabel uit zijn zak te zijn gevallen. Roelof en hij wandelen nu met een jongen van het hotel door de stad.

Terug! Een blije Thijmen. De jongen van het hotel had voorgeschoten, hij is ook blij. De fooi was blijkbaar goed