Vertrek om 13.30 uur we staan buiten aan de weg te wachten. En te wachten. En te wachten. 14 uur, 14.10 uur, 14.15 uur we vragen de man die ons brengt, “he is on his way.” 14.20 uur, 14.30 niets, we bellen Shaban. Geen gehoor. 14.40 uur de bus. En Shaban belt. Een krakkemikkig busje. Maar we zijn onderweg.

Tot de grens rijdt het redelijk. Een lange rij voor de balie. We schuifelen voort. Na 30 min bereiken we de balie Tanzania uit. Oké volgende stap, Kenia in. En terug naar de bus. We vragen de chauffeur hoe lang het rijden is. “Oh 21.15 uur redt u zeker. Hoe laat vliegt u”. We vliegen 21.15 uur. Check in om 20.15 uur. Hij verschiet van kleur. En zegt daarna dat het wel zal lukken. Wij zijn niet echt gerustgesteld. Echt niet zelfs.

We bellen met Habari. Shaban denkt dat het net kan. Ja wij denken het ook, met vertraging van het vliegtuig. Suzan belt vanuit Nederland: “wie heeft dat zo geregeld”. “Ja jullie poppetje en daar betalen we een typhusbedrag voor”. Maar ja dat zeg je natuurlijk niet.

We aanvaarden maar dat dit een extra nacht wordt. En dat zij een vliegtuig en een hotel gaan regelen. En dan zegt Thijmen: “en dan gaan we helemaal los, bestellen we 50 cola! Kijk dat is onze zoon live life on the wild side!

Nog nooit hebben we op deze manier het vliegtuig gehaald. We zijn 20.30 op het vliegveld. Het vliegtuig vertrekt 21.15 uur. Onze tassen zijn op 1 naam ingecheckt, ze zijn door een mijnheer met een karretje afgevoerd, we hebben met lieve lachjes alle rijen gepasseerd. Gerend door de gangen, mensen met tassen gemept (wat met Jelmer’s tas met Nellie (het nijlpaard) dodelijk kan zijn en nu zijn we binnen. Zwaar bezweet met nog 7 minuten op de teller.

Hakuna matata!

Polle polle!