Het was een lange dag. Nogal ongebruikelijk.

De mannen begonnen vanochtend met de fatbikes. Maar daar zal Roelof apart over bloggen. Ik sliep en Jolieke deed boodschappen.

En om 13 uur vertrokken we voor een lange huskytocht. Het is zo leuk die beesten staan te popelen. Helemaal enthousiast. Wederom een dikke mijnheer die niet meehielp en afremde voor iedere heuvel. Niet alleen sneu voor zijn honden maar ook voor de onze.

Roelof begon als bestuurder maar na een kop koffie of thee in een blokhut was het mijn beurt. Het was zo gaaf.

Helaas mijn lampje raakte op. En de dikke mijnheer had ik een verre voorsprong gegeven. Dus ik kon eindelijk de honden snelheid laten maken. En de honden namen de buitenbocht. En we raakten de kant. Om een lang verhaal kort te maken Roelof en ik werden door de lucht gekatapulteerd. Ik eindigde als een tekenfilmfiguurtje met mijn borstbeen tegen de boom. Adembenemend. Helaas bij Roelof zag het er heftig uit. Bloedend en omdat hij het met sneeuw koelde was het nogal veel. Na even overleg bleek zijn neus pijnlijk maar heel, wel een bloedneus, zijn arm en schouder idem, alleen een forse snijwond onder zijn lip en in zijn mond. De honden waren trouwens doorgelopen. Flauw.

Onze guide kwam met de sneeuwmobiel en was duidelijk onder de indruk.

Wij werden naar een kamertje dat extreem naar hond rook gebracht. Ondertussen stonden de anderen te wachten en zeiden de Australiërs dat er twee uit onze groep gewond waren.

“Welnee” zeiden ze: “dat waren Marijn, Jelmer en Bram, die zijn omgekiept met de slee, maar niets aan de hand”. Die drie, die één slee deelden, waren in dezelfde bocht omgekiept. Maar hun slee op de kant had de honden gestopt. Ze hadden keurig gewacht met de slee als rem. Hun guide gaf als opmerking dat ze ook hadden moeten remmen voor de bocht. Lijkt mij nutteloze informatie op zo’n moment.

Het geestigs was dat Jolieke net voor de jongens reed en ook bijna een boom knuffelde. Zij hoorde de jongens “Mam” roepen en dacht vertederd: “ach ze hebben me bijna zien schuiven”

Terug naar Roelof, hij moest gehecht en ik dacht geef me een setje en een draad, doe ik even. Bleek er niets te zijn. Nergens in Luosto. We moesten naar een ziekenhuis 45 minuten verderop.

En daar moesten we wachten. Ik zeg altijd “daar is het een wachtkamer voor” maar als je er zit voelt het anders.

Gelukkig was het een efficiënte dokter. Die snel kon hechten.

Onze taxichauffeur bleef bij ons in het ziekenhuis. En toen we terugreden zette hij de meter af blijkbaar vond hij €239,70 duur genoeg.

In het ziekenhuis kregen we al appjes van de anderen dat ze het Noorderlicht zagen en dat het heel cool was! Helaas toen wij aankwamen was het verdwenen achter de wolken.

Samenvatting van Bram: Wat heftige dag, maar wel leuk!

En eind goed, al goed!