We zitten in de nevelwouden, in het dal van de Quetzals, beroemd door Maya’s en Inca’s, zijn veren meer waard dan goud. De God Quetzalcoatl was bedekt met zijn staartveren. In dit dal zitten ongeveer 100 broedparen, stabiele populatie. Ze leven overdag in de wouden in het dal. In de zon zijn ze te zichtbaar voor roofvogels. Alleen heel vroeg vertonen ze zich om wilde avocado’s te eten. Ze slikken het vruchtje in 1x door en na 15 minuten kokhalzen ze en spugen de pit weer uit.

Om 5.10 uur vanochtend waren we op. Het was het waard wat een prachtig beest. We zagen 2 mannetjes en 1 vrouwtje. En een staartveer in de boom. Het paringsseizoen is achter de rug en dan is het een onding. Wel gaaf dat hij in de boom hing. Ik geef toe ik dacht daar opgehangen en vastgeplakt voor de toeristen, maar hij waaide weg. Jammer genoeg niet in onze richting. Wat een prachtige kleuren. Afhankelijk van hoe je kijkt goudgeel tot diepblauw.

Er stonden meer mensen met camera’s, ook hier verschil man~vrouw. De mannetjes hebben duurdere camera’s en duurdere lenzen.

Op ons terras hangt een kolibrievoerder. De baas van het terras is een blauwgroene kolibrie met een witte bef. Territoriaal baasje. We proberen een kleine goudgele te fotograferen maar het lukt nog niet omdat the boss het niet toestaat. Er is een kleine grijsbruine die het wel redt. Hij zit stoïcijns zijn moment af te wachten, rustig in een hoekje.

Het is 10.15 uur en ik ben aan een dutje toe.