Bij het typen van deze zin moet ik denken aan “Liefde in tijden van de Cholera”. Denk niet dat deze blog een hoogtepunt van mijn oeuvre gaat worden. Een subtitel zou kunnen zijn “leren omgaan met teleurstellingen”

We waren vroeg dit jaar. Borneo zou het worden en nog specifieker; de natuur in de kop van Borneo. Geen binnenlandse vluchten, afgelegen parken met een hoge Orang Oetan dichtheid, een grot met vleermuizen en kakkerlakken. Gezien het lage aantal toeristen dat toegelaten werd moesten we voor ons doen vroeg gas geven. In februari was alles geboekt.

En toen werden de geruchten groter. Ernstiger. Zwaarder. Vlak na de voorjaarsvakantie wisten we, dit gaat het niet worden. Maar we bleven nog wel een poosje hopen. Als we het positief willen zien. We hebben 2021 al geboekt. Dat is een unicum.

Het duurde een poosje voor we weer voorzichtig aan een reis durfden te denken. Gewoon thuisblijven? Misschien wel slim maar we rusten beter uit als we ergens zijn zonder achterstallige klusjes binnen handbereik.

Polen!

Polen heeft een oerbos. Met wisenten en bevers. En Auschwitz staat ook al heel lang op de lijst van plaatsen die we willen ervaren.

Het wordt Polen. We plannen de trip. Boeken de hotels.

En dan belt Jelmer. Hij heeft een herkansing. Examen twee dagen na onze vakantie. We snappen dat hij niet mee gaat. Maar wil Thijm wel alleen mee? Zullen we thuis blijven? Het voelt incompleet met drie man op reis. Wat wel wat vreemd is om te denken als de oudste 20 is.

Maar we zijn onderweg.

Met zijn drieën.

Naar Polen.

Eerste stop Berlijn.