Na eerst de kleinste hobbelwegen te hebben genomen, Roelof verweet me zelfs dat ik toeristische route had ingetypt in plaats van snelste, zitten we nu op de snelweg. Wel met stoplichten en voetgangersovergangen.

Net reden we achter een vrachtwagen die graan vervoerde. Tenminste daar was hij mee begonnen. Hij verloor de hele route een straal graan, we weten niet hoeveel hij verliest maar vrezen een lege wagen bij aankomst. (We denken dat hij Hans heet, de chauffeur, of klein duimpje).

De huizen zijn in de armste delen van hout gemaakt. Met enkelglas ramen. Ik vind ze prachtig maar het is vast koud in de winter. Als de bewoners wat rijker worden wordt daar isolatie omgezet en daarna met blokken een tweede muur gebouwd. Daarover komt dan plamuur. Weer rijker heeft een tweeverdiepingen dooshuis. Maar echt heel luxe huizen zie je zelden.

De week voor de vakantie brak mijn vulling uit mijn kies. Helaas had tandarts Mark vakantie. Het deed niet zeer maar 3 weken een gat leek me vragen om moeilijkheden. Dus maakte ik kennis met de spoedpost in Enschede. Ze deden het prima, aardig en competent, maar zeiden “mmmm één zenuwtakje is wat onrustig” en daar werd ik nou niet blij van. Maar goed we wachtten het af. Bij het pakken nog 2 dagen Augmentin (over van een 10 daagse kuur) in mijn tas gemikt. Is het de goden verzoeken, vroeg ik me nog af. Vannacht had ik kiespijn en de zo goed passende vulling leek groter. Ik baal. Thijmen zegt opgewekt: “de tandarts hier tegenover spreekt Engels”. Ben ik dom als ik kijk of pijnstilling en AB me helpt? Een wortelkanaalbehandeling bij een tandarts in het armste deel van Polen gaat mijn zucht naar avontuur te boven.

Nu 5 uur onderweg, we hebben 1 vlaamsegaai, 1 ekster, 2 roofvogels en ontelbare ooievaars gezien. Dat is toch raar weinig?

Oké we zaten op de snelweg en ik bedacht een slimme zet. Ik ging de link gebruiken die automatisch in de agenda komt als je een booking hebt gemaakt. Ik was reuze onder de indruk van deze inval. Scheelde een kwartier. Terwijl ik checkte zette Roelof hem over op de auto. “Maar ach het zal wel goed zijn toch? Dat check en dubbel check van mij is zo OCD”. We reden over landweggetjes en genoten van de Polen, de huizen en de omgeving. Tot Roelof zei: “het is nog 5 minuten naar het centrum van Krakau, denk je dat een stad zich kan verstoppen achter een heuvel?” Ik dacht van niet. We hebben wel even verder gereden die 5 min maakt ook niet meer uit. Over een uur zijn we in Krakau. Als alles goed gaat.

Toetje; we arriveren uiteindelijk bij het verkeerde hotel. Laten de receptie ons naar binnen loodsen. Door afgesloten wegen en andere verboden routes. We logeren in de oude stad. Laten receptie meezeulen met onze tassen om er dan achter te komen dat we in een ander hotel zitten. Gelukkig is ons hotel aan de andere kant van de straat.