Helaas geen hotel open. De dorpen zijn doods. Kanonskogel erdoor zou hooguit wat gebouwen raken. Na twee pogingen ga ik achter in de auto liggen, ik ben misselijk moe. Thijmen en Roelof zijn helemaal gelukkig dat we doorrijden. “Pap je moet het wel zeggen als je moe wordt of als het niet meer gaat”. Ik ben vooral benieuwd wat dan de oplossing zal zijn. Roelof vraagt hetzelfde “ga jij dan rijden?” “Nee mam, die is nu aan het opladen.”

Nog twee uur te gaan “we zijn er bijna bijna mam”

Terugblik op deze reis. Nogal pittig. Zowel de Muur, de gevangenis, als Auschwitz hadden een emotionele lading. Het is naar om te zien dat praktijken uit WOII gewoon doorgevoerd werden in de stasigevangenis tot 1989. Kleine cellen met teveel mensen. Geen raam in een cel. De vierkante meter cel. Allemaal 1 op 1 doorgevoerd.

De wandelingen waren pittig, gelukkig was onze gids een breedgeïnteresseerde man maar er was betrekkelijk weinig wild en het waren best stevige wandelingen.

En steden bezoeken zonder Jelmer is geen goed idee.

Thijmen vond de zoutmijnen heel erg gaaf. Roelof noemt steeds nieuwe dingen Auschwitz, Bialowieza, ja de zoutmijnen ook. Ik probeer hem uit te leggen wat leukst betekent. Maar hij maakt zich er vanaf dat hij niet kan kiezen.

Eigenlijk heb ik dat ook wel, dat niet kunnen kiezen. Meeste indruk maakte Auschwitz, maar meeste vakantie voelde ik de middag dat ik door Krakau dwaalde.

Het feit dat we steeds mondkapjes op deden ook bij 35*C was best pittig. Dat wij probeerden 1,5 m aan te houden terwijl de Polen dat niet deden was wel eens lastig. Dat bij veel hotels je alleen een kamer had maar geen plek om even te relaxen was niet prettig. En veel Poolse hotels hebben niet echt een comfortabele buitenplek.

Kort samengevat ik hoop op snel een vaccin voor Corona, ik neem het feit dat ik er 5G door krijg of de aarde plat wordt op de koop toe. En ik hoop op nog een jaar een vakantie met ons vieren.

We arriveren om 0.38 uur thuis.

De volgende ochtend om 8.30 uur zit ik bij de tandarts. Het lijkt beter te gaan.