Nog nooit ben ik zo moe op vakantie gegaan. Het samen reizen, praten, lachen en nieuwe dingen ontdekken is blijkbaar een stuk wat ik nodig heb om weer op te laden. En daar kwam het het afgelopen jaar maar weinig van.

Spannend was het. Twee weken geleden bedacht demissionair minister Bloemschoen dat heel Nederland weer los mocht gaan. “Dansen met Jansen” het lukte om vele jongeren over de streep te trekken om te vaccineren met Jansen. En los mochten ze, zonder de in de bijsluiter genoemde tijd om de immuniteit op te bouwen. “Een gewogen risico!”. En de getallen onder de jeugd liepen met sprongen op. Wat ben ik blij dat mijn vakantie vandaag begint en niet over 3 weken. Ik hoop dat Nederland dan nog mag, maar zeker weten doen we het niet. Want van licht oranje zijn we nu diep oranje rood geworden.

We beginnen de vakantie zoals altijd bij van der Valk aan de A4. Een goed begin. Vroeg opstaan, om 5.30 uur zitten we aan het ontbijt. Om 6.15 uur op Schiphol. En een half uur later zijn we binnen. Raar is het. Stil. Wij lijken de enige onverstandigen en daarmee wordt het misschien weer minder onverstandig.

Ondertussen zitten we in het vliegtuig. Roelof liet me net, toen we wachtten op vliegveld Charles de Gaulle, zien wat het eten zou zijn op de vlucht. Het leek heerlijk en onzin om te gaan lunchen. Je kunt op een foto soms de maat niet goed inschatten… Met 1 plakje brood (lekker dat wel), 1 mini plakje cake (droog als de Sahara) en een 50 ml flesje Yoplait denk ik niet dat ik vandaag de 1000 calorieën aantik.

We zijn in Tbilisi; het ruikt hier heerlijk, kruidig en wat een aardige mensen. Super aardige driver met tot onze verbazing het stuur aan de rechterkant. Echt… Engels rijden? Dat hadden we niet meegekregen. Maar hij rijdt gewoon rechts. Er blijken twee soorten auto’s rond te rijden, stuur links of stuur rechts. En ze rijden gewoon rechts. Hoop dat onze huurauto het stuur aan onze kant heeft.

Het is ruim na 22 uur en we hebben honger en dorst. De mevrouw in het hotel spreekt geen woord Engels. Maar George die wat spullen brengt zegt dat je bij Bernard heerlijk kunt eten. Wij naar Bernard, alleen gaat de keuken bijna dicht. De ober bedenkt wat we gaan eten. Een heerlijke salade, de beste kebab ooit en een soort dumplings met vlees en soep. We kijken elkaar afwachtend aan. Dan zegt Roelof “ik heb wel door hoe dit werkt” hij kijkt er trots bij, bijt en dan loopt de bouillon zijn trui in.