Vandaag begonnen we met een koude douche. Dit is de derde dag dat we geen warm water hebben. Ik poedel een beetje maar het is echt in en in koud. Roelof gaat na mij en zegt: “toch raar dat jij geen water had”. Ik ga helemaal los dat dit niet eerlijk is en ik net ijskoud heb staan douchen. Tot ik zijn smile van oor tot oor zie: “ik heb wel water maar alleen jammer dat het zo koud is!”

Eerste doel vandaag het kasteel van Akhaltsikhe. Helemaal gerestaureerd. Ik las ergens een beetje Disney, maar met een prachtig museum. We hadden een rondleiding gevraagd en het leek ons dat deze dame, die Russische les gaf op school en redelijk goed Engels sprak, wel wat in de melk te brokkelen had. De werklui die tijdens haar rondleiding aan het stofzuigen waren werden tot stilte gemaand en stopten. Best een baasje. Ze verontschuldigde zich voor de extra kosten voor het museum. €0.50 voor Studenten en €3,- voor Roelof en mij. Wij vonden eigenlijk het kasteel en het museum meer dan de moeite waard.

Daarna lunch in een restaurant dat prachtig uitkeek over de bergen. De porties zijn enorm, maar de Georgische keuken is heerlijk. We gaan van bos en bergen naar woestijnlandschap in een paar uur.

Er zijn twee woorden die we goed gebruiken Mardoba, dank je wel, en a limonati sgali. Reuze belangrijk deze laatste, het is perenlimonade met koolzuur. Thijmen en ik vinden het beiden een geweldige herinneringoproeper. Hij drinkt het puur en dan smaakt het naar superchemische goedkope kauwgum van vroeger. (Hij zal het vast anders omschrijven) Ik gebruik het als siroop en dat doet me denken aan vroeger als we op Vlieland waren. We gingen naar het hotel en haalden in het hotel de siroop uit een enorm blik peren op siroop en lengden dat aan met water en namen het mee naar het strand.

Daarna door naar Vardzia. We mochten niet naar binnen. Daar sta je dan na twee uur rijden in de brandende zon. We hadden kaartjes maar dat ging niet helpen. We besloten om George te bellen. Wat wachten. Wat telefoon doorgeven. En na twee rondjes mocht het opeens toch.

Ooit was deze stad in de bergen bedoeld als schuilplaats voor 50.000 mensen. Hij is gegraven in 50 jaar. Maar toen king Tamar aan het bewind kwam heerste er zoveel eenheid in het land dat zij er 700 monniken liet wonen. Helaas werd Vardzia daarna geteisterd door alles wat mogelijk was. Aardverschuivingen, de Perzen, de Ottomanen, de Turken. Hele stukken vielen eraf, al het kostbare werd geplunderd. En toch is het nog steeds indrukwekkend met kamers, lange tunnels en luchtschachten. Helaas niet op onze lengte zodat we al squattent door de gangen liepen. Thijm verwacht een goddelijk lijf. Ik kan er alleen op hopen.

En nu zit ik op het balkon mijn blog te schrijven. Ik heb net mijn tweede koude douche genomen, best koel. Ik kijk naar een prachtige lucht. King Tamar is een vrouw trouwens, degenen die regeert heet king. Ook best cool; daar kan ik aan wennen.