Vanochtend werd ik wakker met het liedje pianoman van Billy Joel in mijn hoofd. En dan bovenstaande regel. Raar hoe mijn hoofd werkt, blijkbaar heb ik al voor ik wakker word dat mijn hoofd aan gaat. De slaapkamer waar wij slapen, met houten wanden, vloer en plafond, heeft de geur van de kast van mijn oma. (Mijn sinussen lopen instant vol als ik de slaapkamer inloop) “And the bedroom smells like an old linen closet”, daarmee had hij vast de hitlijsten niet bestormd.

Ik zit op de veranda en kijk naar de in wolken gehulde bergen, relaxte plek is dit zo. Het idee van de veranda thuis is een goed plan. Nu nog hopen dat we het door de welstandscommissie van de gemeente krijgen. Tips zijn welkom we willen 3 meter naar voren. Uit de rooilijn. (Schier onmogelijk)

We zitten samen met een Engels stel en een Duitse jongeman die op de fiets is vanuit München. Het is echt supergezellig. We eten samen en lachen veel. De man uit Engeland had de film Dede ook graag willen zien en had bij hetzelfde bioscoopje staan twijfelen. We vinden het jammer dat we elkaar niet in Mestia troffen dan hadden wij samen gegaan en had de rest dat ook niet zielig gevonden. Onze gastvrouw heeft nog gezocht of ze de film op YouTube kon vinden. Dan had ze hem op de veranda laten zien. Er hangt een groot laken om films af te spelen.

We gingen vandaag naar Gora mountain. De weg omhoog was nat en glibberig. Natte klei. Met ontzag keken we naar de Georgiërs die met Opeltjes Astra, Vectra’s, Ford Fiesta en VW golf naar boven reden. Hoe dan? Ik was al onder de indruk hoe Roelof reed met onze grote bak. Het schijnt dat soms boven de lucht openbreekt en dat je dan boven de wolken staat. Helaas wij stonden in de wolken. Het was koud en nat. Jelmer en Roelof probeerden een vuur te maken. Roelof haalde hout en kooltjes uit oude vuurplaatsen. En we hadden een pakje lucifers. Jelmer probeerde het vuur aan te steken met rubbing alcohol. Het lukte een beetje. Een rus van een andere vuurplaats bracht ons kolen om het vuurtje aan te krijgen. Het was grappig.

Ik miste allerlei briljante foto’s. Een familie met een lekke band, ze hadden alle spullen uit de achterbak op de weg staan en een familie van een man of 8, man het was een complete volksverhuizing. Roelof vond dat ik die foto niet mocht maken. Zo zonde, het was goud. In de mist een man op een fiets, mijn toestel stelde niet scherp. Boven op de heuvel waren de meest bizarre huisjes, hout, golfplaat, een oud stuk van een auto. Georgisch nomaden bouwen ze, wij vroegen ons al af of het een soort Centerparcs was. Samen met de mist gaf het een surrealistisch gevoel. Ik heb ook sommige foto’s wel, bijvoorbeeld de man die een ander wilde slepen maar zijn eigen bumper lostrok.

Ik vroeg het later aan onze gastvrouw over de huizen en zij vertelde wat het was. Natela Grigalashvili heeft er prachtige foto’s van gemaakt (https://www.lensculture.com/articles/natela-grigalashvili-the-final-days-of-georgian-nomads)

Na het diner vertelde onze gastvrouw over haar familiegeschiedenis en de bezetting door de USSR. Indrukwekkend. Wij zijn in Nederland zo verwend met hoe goed het gaat en onze kansen.