Door omstandigheden ging de voorjaarsvakantie niet door en dus hadden we eind maart een week vrij. Wat te doen? Ik wilde liever warm dan sneeuw, voor een reis met zijn tweeën. Ik bedacht de Camarque in Zuid Frankrijk. En opeens zei Roelof Kaziranga National Park, daar wil je al heel lang naar toe, nu is het de goede tijd. India? Voor een week? Maar Kaziranga! Ik werd gelijk blij; kans op de Indische Neushoorn en kans op een tijger. (En waterbuffels en wilde olifanten, de Indian big five, geen idee wie 5 is) en ik heb onze data er doorgebrand door op Roelofs hotspot te gaan voor hij mijn data had aangemaakt dus ik kan het niet opzoeken.

Het was wel spannend. Nederland ontploft met Corona. Roelof en ik doen een soort bingo als we op de praktijk post met positieven binnenhalen. Zoveel positieve patiënten die we met andere klachten hebben gezien, we houden ons hart vast. En de Oekraïne; de oorlog, het luchtruim ziet er anders uit.

We vlogen met Qatar airlines, ruime stoelen, het eten was heerlijk en we kregen echt bestek. Wat een verademing. Op wonderbaarlijke wijze was ik twee keer mijn paspoort kwijt wat dan wel weer gewoon in mijn tas zat. Gelukkig Had Roelof zijn lader vergeten. Anders steek ik zo kneuterig af. Alhoewel de mijne die het thuis prima doet, werkte hij in het vliegtuig niet.

Tussenstop Doha. Bizar, de kalverstraat is er niets bij; kunst en heel veel dure namen. We dronken thee bij Harrods, er was een wachttijd, en toen riepen ze Roelof op; Roo èl Cornelis. Best knap dat we dat herkenden.

Helaas op het tweede stuk heel veel kinderen, nog nooit zo veel gehuil meegemaakt. Ik heb met oordopjes alles geluisterd wat er te luisteren valt, noise reduction, en ondertussen wat geslapen. Nu rennen er kinderen rond met schoenen die klinken als zulke plastic piepbeesten; welke ouder koopt dat voor zijn kinderen? (Kijk een blokfluit voor May Lissa toen ze drie was, die ik gaf, dat is toch anders) zal ik ze lek prikken?

Quatar airlines had de vlucht vanaf Delhi van 15 uur verzet naar 9.40 uur. Dat leek ons rijkelijk krap als je om 8 uur aankomt. “Maar ach als zij dat doen dan zal het wel goed gaan”. Op vliegveld Frankfurt vertelden men ons al dat we onze bagage moesten halen in Delhi AirPort en opnieuw inchecken bij nationale vlucht. En een visum halen. Eigenlijk wisten we het toen al… Maar goed we hebben voorgedrongen bij het leven, met de tassen rondgerend, een oude Indiër tot spoed gemaand (jammerlijk mislukt we moesten zelf een “obligatory” flutpapiertje in gaan vullen), maar toen we er eindelijk waren taxiede ons vliegtuig al gezellig weg. De volgende vlucht nemen… helaas die was vol. Maar er was nog een maatschappij. Dus zitten we nu te wachten op een vlucht om 15.30 uur. Best veel te zien op een vliegveld. Exotische mussen. Ik mocht al bij 5 Indische vrouwen op de foto. De vrouwen zijn sterker, zelfverzekerder dan 30 jaar geleden. Mijn eerste reis buiten Europa ooit was naar India. Ik geniet nu van de geuren, de kleuren, de mensen. Voel zelfs geen stress om het gemiste vliegtuig. Heb op het toilet andere kleren aangedaan. Ja we zijn globetrotters geworden.

Bijna dachten we dat, als toefje op de taart, na de vlucht naar Guwahati, mijn tas kwijt was geraakt. Hij kwam echt als allerlaatste de bagageband op.