Gisteren, nee de nacht ervoor werd ik wakker met een zere keel en een loopneus. Roelof had de dagen ervoor wel een kuchje gehad en ik was wat kortademig, maar we weten het aan al dat stof in de lucht. Hoesten om je longen schoon te krijgen lijkt dan logisch, toch? Maar keelpijn en een loopneus niet…

Dus deden we een sneltest en eerlijk is eerlijk zelfs voor de wensdenkers onder ons was er geen uitweg; roder dan dit wordt de teststreep niet. Terugrekenend denken we dat Roelof besmet is in het vliegtuig (er waren hard hoestende medereizigers) en ik daarna door hem. Hoe nu verder? Onze Indiase reisorganisator had als voorstel: “ik regel een negatief PCR-certificaat en jullie gaan naar huis”. Leek ons geen optie. Zelden een Indiër in de stress gehoord, maar het is ons gelukt.

We wilden een echte PCR-test als die negatief was gingen we vliegen. Dichtstbijzijnde mogelijkheid Guhawati dus daar naar toe. De driver wist er van. Proberen het hoesten te onderdrukken tijdens de rit, man dat is afzien. Verder is er hier een politiek; we testen niet dus hebben we geen probleem. We herkennen de hoest trouwens om ons heen, Roelof had hem donderdag en ik gisteren. Diep, hijgerig, rochelig. Onmiskenbaar.

4 uur later kwamen we bij het ziekenhuis en ik durf te zeggen, het was een belevenis.

Eerst werden we door iemand het ziekenhuis in gemarcheerd. Ik probeerde afstand te houden en niets aan te raken, maar dat was best moeilijk. Bij de lift bedacht de man “PCR” en dus marcheerden we weer naar buiten. We moesten plaatsnemen in een wachtruimte half open. Ik wilde niet zitten; te dicht bij de buurman dus ik bleef staan. Blanke staande vrouw, dat gaf wat stress bij de bewaking.

Toen kwam iemand de test afnemen in de wachtkamer. (We waren een attractie.) Buisjes en wattenstokken in de hand. Mijn vloeistof roze, die van Roelof geel. Ai geen handschoenen mee, hij terug het zh in. Handschoenen aan. Telefoon. Opgenomen. Met handschoenen aan het zh in. Roelof geswabd. De stokken zijn enorm, gelukkig maar halve neusswab, wel goede keel. Weer telefoon, bellen met handschoenen aan, geen alcohol, geen nieuwe handschoenen. Geen papier voor onze namen, alle laatjes open. Mij geswabd, namen op buisjes met pen van de receptionist, pen terug. Weer telefoon. Buisjes in de hand het ziekenhuis in. Nog steeds met diezelfde handschoenen aan. Gelukkig heeft India al Omicron, dat ik me niet schuldig voel dat ik het verspreid. We hebben echt ons best gedaan.

Door naar onze kamer, prima plek, om te wachten op de uitslag, die, niet verbazingwekkend, positief is.