Zitten we op ons kamertje te eten word ik opeens gebeld. Papa is covid positief dus ik neem op denkend dat er iets met hem is. En krijg een mijnheer die me vertelt van het department of justice te zijn. Dat ik een ernstig delict heb begaan. Ik schijt bagger, hoe erg is het dat ik in een gewoon hotel in isolatie zit?

Hij geeft zijn naam zijn ID en vertelt me mijn delicten. Mijn naam is verbonden aan geld witwassen en drugstrafficking, dan word ik doorverbonden naar een andere Indiër die Frank Weerwaard heet. Dat is zo onlogisch dat mijn stress daalt. Ze bellen met een Nederlands nummer. Ik geef aan dat ik met iemand wil spreken die Nederlands spreekt. Dat ik volledig in de stress ben. Hij wordt boos en zegt dat de politie dan zo voor de deur staat. En ik hang op. Ik hang trillend op. en verwacht eigenlijk ieder moment gestamp in de gang. Niet leuk dit. Niet leuk.

Ik bel het nummer van de Nederlandse ambassade in Delhi maar krijg geen gehoor. Dan bel ik het noodnummer van de Indische ambassade in Den Haag. Een rustige Indiër die door leven in Europa beter te verstaan is. hij geeft me een nummer om morgen te bellen. En hij zegt “There is no offence against you”. En dat maakt me echt rustig als ik politie kon verwachten had hij wel stress laten merken.

Ik geef de informatie die ik opschreef door aan Willem Jan. Voor het geval dat. En hij stelt me verder gerust. Het is een scam. Niet echt. Niets aan de hand. Hij heeft het ook al gehad.

We kunnen de hele dag al geen tickets boeken om terug te vliegen. Uiteindelijk bellen we Thijm en hij doet het in 15 minuten. En als ik het verhaal aan hem vertel zegt hij schaterend “ik ben ook al 2 keer door een Indiër gebeld. Ik schrok me ook lam de eerste keer.” Dat lamschrikken werkt denk ik nog beter als je in Assam zit.

Maar toch, deze vakantie heeft net wat te veel verrassingen om leuk te zijn. Laten we het er op houden dat we op een volgende verjaardag een goed verhaal hebben als er een stilte valt.