We hebben geen zin in een middagmaaltijd (2x uitgebreid warm is hier volkomen normaal) en we besluiten met het heerlijke ontbijt nog in onze buik dat we de mars die we thuis kochten, nu hij gekoeld is, opeten als lunch.

Om 14.15 uur besluiten we nog een keer naar Petra te gaan. Het is een stuk warmer. Een heel stuk warmer. De mannen eten elk nog 3 mueslirepen, maar ik heb geen zin. Doel van de dag om naar de Monastery te lopen. En daar als het licht mooier wordt te zijn. De totale wandeling volgens de boeken is 2,5 uur met aan het eind 45 minuten met een trap omhoog. En dan die zelfde afstand terug.

Thijm vraagt op de trap of hij door kan lopen. “Tuurlijk wacht boven maar op ons”. En dan ervaar ik wat Roelof wel eens vertelt; de man met de hamer, een hongerklop, noem het wat je wilt; maar hoe beweeg je benen van lood? Roelof vertelt me “doorgaan anders lopen je benen vol”. Nou ze zitten al vol lood dus erger kan het niet worden lijkt me. De mueslibars blijken bij Thijmen al boven te zijn. Die organisatie kan beter. We drinken een blikje cola en sprite, 6 klontjes suiker dat moet helpen. En dat doet het ook. Alleen niet zo lang als ik gehoopt had.

Maar dan gebeurt er iets grappigs de bedoeïen langs het pad vragen niet meer of ik wat wil kopen. Ze zeggen hoe ver het nog is. “25 minutes, you can make it. “15 minutes look at the stones how beautiful.” “10 minutes you are almost there”. “5 minutes it is just around that corner”

Om 16.08 uur ben ik boven. Ik weet dat niet omdat ik op mijn horloge keek maar de camera’s houden de tijd bij. Muntthee met suiker tijd

En eigenlijk knapte ik daar met wat te eten (3 gore mueslibars) vrij snel op. De monastery is enorm. Eigenlijk pas goed te zien als er iemand naast staat.

En dan teruglopen, de trap naar beneden gaat makkelijker dan omhoog, maar 1000 jaar oude treden zijn nog best opletten. Beneden kopen we wat drinken bij een bedoeïense mevrouw. Roelof geeft haar een Jod extra. En we maken een praatje. Thijmen blijkt heel wat kamelen waard te zijn. Een stuk of 40. Ik vraag of ik haar kinderen mag fotograferen. En het manneke toont trots zijn kauwgum. Zijn oudere broer zijn hoed. De jongste broer is wat verlegen.

En er zijn bijna geen toeristen meer. De bedoeïen worden weer vriendelijk en aardig. We vragen ons af of Jack Sparrow zijn uiterlijk hier heeft geleend of dat hij het grote voorbeeld is van deze generatie jonge manlijke bedoeïen.

Het is prachtig. Het roze licht op de gebouwen. De kleuren van de steen. Adembenemend mooi.

Het laatste halfuur naar het hotel. Man mijn benen vertellen me een heel ander verhaal dan doorlopen. En terecht