Helaas laat de steiger nog even op zich wachten. Maar de schuifpui lijkt zich strikt aan de datum te houden.

Om stipt 7.30 uur zijn de Eger en Ewan aanwezig om te beginnen met de verwijdering van de schuifpui.

Vol enthousiasme begroet Louis ze en ik zeg enthousiast dat ik eerst Louis even uitlaat zodat hij lekker rustig is en dat ik daarna uit ga leggen hoe het koffiezetapparaat werkt.

In het bos komen we Atos en Katie tegen en Atos en Louis zijn wat mopperig, ze proberen beiden indruk op Katie te maken. Ik wil Lou opzij duwen net op het moment dat Atos hem wil duidelijk maken dat hij er van baalt. Ik voel de tanden van Atos om mijn middenvinger, hij laat gelijk weer los, maar dan is het kwaad al geschied. Even denk ik dat mijn vinger eraf zal zijn. Maar als ik kijk valt het mee, nou…. als ik nog beter kijk moet ik daar op terugkomen. Mijn vinger heeft een trapje, een wond en staat scheef. Terwijl ik mijn rechter hand met links stut lopen Atos en Louis rustig mee naar huis. Niets aan de hand baas!

Terug bij het huis stellen de mannen voor om met me mee naar het ziekenhuis te gaan en een coldpack te pakken. Dat eerste doet Arinda, het baasje van Atos, al, de coldpack is echt heel fijn. En zo heb ik aan het eind van de dag twee pinnen in mijn vinger en misselijkmakend veel pijn. Om de Ortopeed te quoten: ”had je stopborden gezet?, de pees geschaafd, de zenuw en arterie bloot, maar het lijkt mee te vallen”

Thuis blijken de bouwers stevig op te schieten. En Louis kijkt rustig liggend de hele dag toe.

De volgende dag komt de glaspui pas aan het eind van de dag, maar 5 uur later dan verwacht. Het is nog best een uitdaging om het onder het dak door te krijgen. Maar wow toen het stond, prachtig en de deur loopt zo soepel! Ik kan het met één hand doen, wat best goed getimed is. We zijn allemaal net op tijd klaar voor de dodenherdenking. Harde werkers.