Om het nieuwe terras aan de voorkant vorm te geven moet een heg er tijdelijk uit, een deel van de zitkuil moet veranderd worden en een deel van de border wordt geofferd. En omdat er een steiger om het hele huis komt te staan leek het me handig als de bouwvakkers gewoon door de rest van de borders konden lopen zonder mijn planten te vernielen, dus er was wel wat werk te doen.

Tijdens dit soort verbouwingen valt me altijd op hoe ontzettend sterk Roelof is en hoe hij denkt dat dat normaal is. Misschien dat Daan een steen van 80 kg op zijn plaats zet of Koen maar verder houdt het denk ik wel op als ik in mijn vriendenkring ronddenk. Maar in ieder geval paste hij de zitkuil aan met een nieuwe hoek zodat het terras aan de voorzijde ruim genoeg kan worden en we de zitkuil houden.

We ruimen rotzooi uit de tuin op en stoken een vuurtje. Het is koud en vochtig weer. We zijn dan ook verbaasd als we twee passerende fietsers met veel venijn horen zeggen “wie doet dat nou?” en “daar zullen de buren blij mee zijn”. Wat fijn dat we in een buurt wonen waar dit gewoon mag op een gure dag in maart.

De asbestman kwam controleren. Wij leven in een bijzonder land. 10 jaar geleden toen we de dakkapellen vernieuwden hadden we dit hele traject ook al doorlopen. Het lijkt mij dat, als je zegt dat het hele dak met hetzelfde asbest bedekt is en geheel moet worden vervangen, je op geen enkele wijze probeert om er onderuit te komen, maar er moest opnieuw gekeken, een rapport gemaakt en last but not least € 500 afgetikt worden. Verborgen werkloosheid noemen we dat als dit plaatsvindt in een derdewereldland.

Nienke en ik sleepten allerlei planten uit de tuin naar de achtertuin. Roelof haalde een heg weg en we hopen dat alles overleeft, gelukkig regende het hard de eerste weken na onze verplaatsing. Tot mijn stomme verbazing staan de borders weer vol, we blijken nog zo’n 100 uienbollen gepland te hebben afgelopen jaar. Even vergeten. Maar gezien het steeds verder opschuiven van de begindatum is dat misschien maar beter ook.