Al heel lang geleden besloten Nienke en ik dat we een week weg zouden gaan als ze officieel huisarts geworden was. En we hadden Rome gepland.

Was dit de beste timing ooit? Zeker niet. Met een huis dat weer schoon en ingericht moet worden had ik dat vast niet zo gepland. Maar met een vinger die bij het minste of geringste nog zwelt en klopt is een week weg op dit moment misschien wel een wijs besluit. Nienke probeerde nog roet in het eten te gooien door vier weken buikpijn te negeren en toen eergisteren, op de echo, bleek ze een periapendiculair infiltraat te hebben. Er zijn mensen die een blindedarmontsteking gewoon laten opereren op dag 1 of 2. Hoe schrijf je een eyeroll? Maar voor deze keer zie ik het door de vinger.

We zijn onderweg. Gisteren naar van der Valk aan de A4 en vanochtend door naar Schiphol. De eerlijkheid gebied te zeggen: we missen iemand die het tijdschema minutieus in de gaten houdt. Niet dat we het niet zelf kunnen, maar je bent er toch iets meer gespannen door. Roelof sorry voor iedere keer dat we je uitlachten.

Echt wat is dat met mijn bagage. Dit is de 3e reis dat mijn bagage bijna als laatste doorkomt. Dat het bord aangeeft dat alles uit Amsterdam er al is, STRESS, en da mijn koffertje er dan nog gezellig achteraan komt.

We hadden ontdekt dat je heel goedkoop met de bus kon, maar dan moet je hem wel eerst vinden. Nienke heeft 1 kaartje gekocht als het internet wegvalt en waar vertrekt die …bus. Mannen wapperen behulpzaam met hun arm in de goede richting (blijkt later), vrouwen zijn ronduit onbeschoft. Maar niemand spreekt Engels. En toch het lukt.

We stappen uit bij het Vaticaan, lopen langs de Sint Pieter en vinden onze logeerplek in een klein straatje achter een oude deur.

We houden eerst een kneuzensiesta en gaan daarna op pad. We beginnen met boodschappen: fruit, ontbijt en espressocups gehaald. Ik geniet van de prachtige straatjes, de mensen, de vele mannen in soutane, twee priesters op een step, de toewijding van de nonnen die we tegenkomen. Het raakt me als mensen zo kunnen geloven.

En daarna zijn we naar de Sint Pieter gewandeld, om 17.30 uur, kwartiertje lopen, alleen zaten we aan de verkeerde kant en moesten we helemaal om het plein lopen om naar de ingang te gaan. We zijn geschokt over wat mensen dragen. Raar, respectloos, sommige topjes ontstijgen het Christien le Duc slaapkamerniveau niet. Zowel kortgebroekte mannen als ontblote dames krijgen, gelukkig volstrekt vormeloze, donkerblauwe doeken om de blote boel te bedekken. Dat zal ze leren.

De Sint Pieter: wat zal ik zeggen. Het is een pietsie over de top. Veel pracht, praal en goud. Er is een mis aan de gang. Ik ruik wierook en denk aan Father Albert en Mary. Ze zijn me lief.

Maar wat het tot een geweldige ervaring maakt is de Pietà van Michelangelo. En terwijl we kijken wordt er muziek van Bach gespeeld. Soms heb je perfecte momenten in je leven en dit is er één van.