Vanochtend om 6 uur ging de wekker. Om 6.30 zaten we op de fiets. Het licht was goudgeel, het verkeer rustig. De taxichauffeurs waren wat nerveus over die twee vrouwen die met wapperende rokken door Rome scheurden. Genieten! Ruim op tijd waren we op het station. Tijd genoeg voor een cappuccino (er zijn hier Lavazza espressoautomaten op het station) en dan met de sneltrein naar Napels, daarna met een boemel naar Pompeï en dan nog met een busje naar de ingang. Dat ging soepel.

Ik heb me nooit gerealiseerd dat Pompeï een stad met 20.000 inwoners was waarvan er 18.000 op tijd konden vluchten. Het is heel erg groot, met heel veel woningen, straten en eetgelegenheden. (Dat laatste voor de levende mens maar één, idem voor toiletten) De mozaïeken zijn prachtig, de muurschilderingen indrukwekkend. Het huis van twee broers vond ik de mooiste fresco’s hebben. Vertederende portretten, maar ook beelden waar het manlijk geslachtsdeel in overdaad aanwezig was. Men was niet preuts zal ik maar zeggen. De slaapkamer had pittig expliciete schilderingen.

Over expliciete schilderingen gesproken; het bordeel had, per peeskamertje, een fresco van het standje dat je wenste. Pompeï lag aan zee en er waren taalbarrières te slechten, dus dan is met plaatjes werken erg handig. De bedden waren trouwens van steen en hadden stenen kussens. Ik heb proberen te bedenken wat het meest comfortabel zou zijn, bedacht ook dat je aan de plaats van de eeltplekken het soort specialiteit kon aflezen.

Over op een veel serieuzer onderdeel. Ik vond de gipsen afgietsels, van mensen overvallen door de aswolk, indrukwekkend. En het enkele skelet. Op de kaart stond een mensfiguurtje als er een gipsmodel was. Nienke, de rampentourist, nam me op sleeptouw, want ze had een plaatje van een baby ontdekt. Hoe grappig toen dit het hokje bleek waar je je baby kon verschonen.

We hebben onze tijd in Pompeï helemaal opgebruikt. Staan op tijd klaar voor de bus en alle aansluitingen kloppen. In Salerno hebben we een uur overstaptijd. We zijn het station uitgegaan en hebben een pizza en 2 broodjes voor €8 gekocht. Heerlijk. Het is raar, als alles duur is, om zo’n prijs af te rekenen. Dat is trouwens niet waar koffie aan de toog kost ook niets.

Terug in Rome scheuren we door de stad. We genieten van onze racefietsjes. En nu zijn we weer thuis. Moe maar voldaan.