Vanochtend maakte ik nog vol liefde een foto van onze fietsen. Vanmiddag kreeg ik mijn broek tussen de tandwielen. Natuurlijk net op een drukke kruising. Dus ik gaf een ruk. Je weet dat je broek zijn beste tijd heeft gehad als je hem met de hand kan afscheuren.

Onze tour was met de snelst pratende mevrouw die ik ooit heb meegemaakt. Voor ons, luisterboekluisteraars die de afspeelsnelheid naar 1,5x zetten, een verademing. Ze drenkte ons in feiten en feitjes, wat heel erg leuk was.

De mensenmassa’s vind ik toch iets minder. In ons gezin zou zeker één persoon zeggen: nou mam je hebt het weer gedaan: een touristtrap!” Ik heb daar nl wel gevoel voor.

Onze gids vertelde met klem dat het water in Rome uit bronnen komt en je het zo uit de fonteintjes kunt drinken. Dat hadden we ook al ontdekt op insta.

We liepen via het Forum naar het Colosseum. In de reviews hadden we iemand horen mopperen over een vrouwenhatende gids. Dat was niet onze gids. Deze mevrouw was sprankelend feministisch, ze had een uitgesproken hekel aan Mussolini en een enorme liefde voor de oude Romeinen. Ze vertelde over twee vrouwen; de eerste werd heilig verklaard door haar man, de ander door haar schoonzoon. Wat in die tijd uitzonderlijk weinig gebeurde. De keizers werden vaak heilig verklaartd maar deze vrouwen waren de enigen. Nou ja, in onze tijd gebeurt het helemaal niet, ik zal Roelof eens naar zijn plannen vragen.

Trouwens een ding moet ik niet vergeten te noemen. We genieten van gewoon mensen kijken, van wat er op hun t shirt staat. Kun je met grote borsten een t shirt met “Enjoy the little things” dragen?Nienke geniet heel erg van woordgrapjes. Soms zijn ze zo … dat ik er van zucht. (En grijns: een foute grap is ook een grap)

‘s Avonds gaan we in de Travertere eten. We hebben nog maar net onze antipasti op tafel, echt een paar seconden, als het hoofdgerecht doorkomt. Het past niet eens op het tafeltje. Ik geef het terug aan de serveerster, zeg dat we het warm willen na ons voorgerecht. En ik voel me rot want ze schrikt. Maar later als we ons eten op hebben komt ze terug, ik zeg sorry en zij zegt dat ik terecht er iets van zei. En we krijgen een prachtig gesprek over haar leven. Ze heeft oprecht een zwaar leven. En het is bijzonder om haar trots te voelen op Nienke en mij, twee vrouwen die zelfstandig zijn en samen genieten van vakantie.