En toen opeens gebeurde er weer van alles. Eerst kwam op 15 juni een man om de schroef verankering voor de veranda te plaatsen. Het was grappig. Het leek net een kabouter met een schroef. Raar wat het in je hoofd doet als verhoudingen niet kloppen

Vervolgens werd onze tuin helemaal volgezet met ijzerwaar en planken. En werden daar om het hele huis steigers van gebouwd op 18 juni. Soort Meccano voor grote mensen. (Wij zeiden vroeger Mechano, wat ik heel logisch vind omdat het mechanisch speelgoed was)

Op 21 juni werden er op 1 dag alle pannen afgehaald. Bizar hoe snel dat dan gaat. Ik ben onder de indruk hoe het allemaal past in de tijd. Hoe het logistiek is ingedeeld. Kraan erbij om dingen op de steigers te zetten. Kraan erbij die pannen van de steigers haalt. Ik stuur vol enthousiasme foto’s in de familie app en krijg gelijk van Thijmen een standje dat het onverantwoord is dat deze mannen zonder goede maskers ons asbest moeten verwijderen. Ik stel hem gerust. De grijze platen die daar rustig liggen te liggen dat is asbest in onschuldige vorm.

Oost West Asbest.

22 juni om 6.30 uur staat het asbestteam voor de deur. Roelof slaapt er slecht van. Na weken en weken van droogte gaan wij ons dak tot de plafondplaten kaal maken op de dag dat het gaat regenen. Hard gaat regenen. Ik kijk voor het eerst van mijn leven om de zoveel tijd op buienradar. Tot 16.00 uur lijkt het goed te gaan. Daar een omslag met opeens grote kans op regen. Laten we het hopen.

Het is bizar hoe snel het gaat: als ik om 7.30 uur met Louis uit het bos kom is een deel van het dak al kaal. Ik geef Louis een bot om hem af te leiden met al die mannen rond het huis en het kabaal om hem heen. Het werkt goed, maar allemachtig wat stinkt dat bot. Normaal geef ik dat in de tuin en niet ten onrechte bedenk ik als ik ‘s middags binnenkom. Gelukkig hebben we nu tegels in huis

Als ik om 13 uur thuiskom van het werk zijn ze klaar. Donders wat hebben ze hard gewerkt. En wat zal het warm zijn in die pakken. Ik denk aan in het coronapak werken en hoe warm dat was: en dan te weten, dat was in de winter en het enige dat we deden was een wattenstaafje roeren. Om 13.30 uur wordt ons dak geïnspecteerd: we zijn officieel asbestvrij verklaard!

En dan zijn Ewan en zijn maatje er alweer om plastic op het dak te spannen. Langzaam wordt het dak oranje. Ook dit keer laat buienradar ons in de steek, om 15 uur begint het te regenen. Dikke warme druppels. Om 15.30 uur is het dak hopelijk waterdicht: voor vanavond worden er bakken water voorspeld. Laten we hopen dat buienradar het daar ook mis heeft.

Vannacht was optimaal glamping. De regen klettert op het zeil. We liggen in een heerlijk bed. Mijn grapje als ik moet plassen “waar is de wc-rol en de zaklamp? wordt helaas maar matig enthousiast ontvangen. En na een nacht vol stortbuien liggen we er droog bij. Er flappert een zeil.

Ik hoor regelmatig mensen klagen als er verbouwd wordt maar ik kan alleen maar bewonderend kijken naar de logistiek bij ons. Zeker, de start was later dan verwacht, maar nu vloeit het toch wel prachtig in elkaar. Ik doe een tussentijds applaus voor P&M timmerwerken.