We hebben een rustig dagje. Alleen Roelof en Jelmer beginnen actief door de auto door de wasstraat te trekken. Om het wasprogramma te starten was nog een dingetje. De adviezen waren geheel in het IJslands. En je moest allerlei instrumenten wisselen voor iedere volgende stap. De stappen waren genummerd, helaas zonder duidelijke plaatjes, wel verhelderende teksten. Om met Jelmer te spreken “zeker niet idioot proof”. Wederom was Google translate onze grote vriend.

We zoeken leuke cadeaus voor de thuisblijvers. Ik bedacht voor Jasmijn stijlvolle kandelaars die niet te vinden waren. Ik dacht dat alle Noorse meubels strak waren.

We doen de lange route langs de zee. Kijken nog bij een paar viewpoints. De zwarte rotskust met sneakwaves. De mannen bedenken overlevingskansen als je in het water valt. De geyser met het vervallen bruggetje en heel veel stoom. Thijm is teleurgesteld over het bruggetje waardoor de geyser niet vrij kan spuiten. Maar eigenlijk doen we vooral niets.

Roelof rijdt en maakt (vindt hij zelf)een hele goeie grap: Pas op een gat, gat goed gelukkig! Helaas lachen we allemaal niet tot nauwelijks. Sneu moment.

We gaan weer naar café Bryggjan in Grindavik. Ooit waren we daar samen met Nienke. We nemen koffie met gebak. De punt gebak is enorm.

En nu zitten we in het vliegtuig op weg naar huis. Roelofs Polarsteps is rond.

Meest memorabel momenten:

Voor ons allemaal het zien van de vulkaanuitbarsting; de kracht van lava, het doorbewegen van de lavastroom en je realiseren dat het gesmolten steen is. De roodgloeiende spetters op de kraterranden, die langzaam doven. En voor Roelof en mij om nog een keer met beide mannen op pad te zijn.

Voor Jelmer; ik vond de wandeling op het geothermische veld bij Kerlingarfjöll heel cool en de rit met de sneeuwscooters op de gletsjer. Het statische haar bij Muvatn was ook heel grappig.

Het dieptepunt was de hoeveelheid toeristen in het Muvatn gebied.

Voor Thijmen;

Hoogte: de puffins. Diepte: de slaapbank

Bij navraag gaat het dan om het zien van de puffins maar ook het fotograferen er van. Hij heeft inderdaad waanzinnig mooie papegaaiduiker-foto’s.

De slaapbank op de Vestmannaeyjar eilanden samen met Jelmer was geen succes. Thijmen heeft zijn ruimte nodig en Jelmer is reuze actief in zijn slaap.

Voor Roelof;

De sneeuwtocht over de gletsjer met de sneeuwscooter was een hoogtepunt dat vlak na de vulkaan kwam.

Het huis in het westen waar je alleen kwam door eerst door een tunnel van 8 km door te gaan was het dieptepunt.

Voor mij was het hoogtepunt de autorit naar Kerlingarfjöll: met in één oogopslag regen en zon op de gletsjer en de waanzinnig mooie en afwisselende omgeving.

Mijn dieptepunten zijn er twee. De ontdekking dat, hoewel ik maar 2 koppen koffie per dag drink, ik daar lichamelijk afhankelijk van ben vind ik schokkend. Maar het rijden in een auto waarin ik geen vertrouwen heb vind ik het grootste dieptepunt: een continue naar, onrustig gevoel. Het is duidelijk dat vertrouwen mij rust geeft.

Wat hebben Roelof en ik geleerd deze vakantie: als je serieus offroad rijdt wil je gewoon een grote betrouwbare bak. Liefst een Toyota landcruiser, maar minimaal een Nissan patrol. Onder geen beding een Kia sportage. Wat hebben wij vaak met weemoed gedacht aan onze Georgische oude bak in pristine state. (We weten het merk niet eens. Ik zoek het op, op oude foto’s, welke auto was het eigenlijk? Het blijkt een prehistorische Toyota landcruiser, do I need to say more)

We zijn weer thuis.