Vanochtend konden we uitslapen. 8 uur ontbijt, geen ochtendprogramma, ik werk de blog bij, Roelof kijkt of er nieuws in de wereld is. En dan spelen we een spelletje met Jelmer, dat ik glorieus verlies. Thijmen ligt in de kamer met airco en geniet van niets doen. Hij kan dat het best. De rest van ons is er niet echt goed in.

Ik heb gisteren ons allen water laten drinken uit een automaat waarvan het filter mogelijk kapot is. Er heeft nog niemand diarree dus misschien zijn we door het oog van de naald gegaan.

Ze hebben één cd die op repeat staat. En het is werkelijk muzak. Vreselijk. Ik hoor nu voor de tigste keer Edelweissen en True colors, helaas niet alleen suikerzoet maar ook extreem traag gespeeld. Is het verwend om je daaraan te irriteren. First world problem dat zeker.

We eten sojasaus beef en het is verrukkelijk. We hebben wel bedacht dat de smaak is aangepast aan onze smaak. Er zit peper in maar het is mild.

Na het eten kletsen we met een andere reiziger. Dat is het leuke van reizen de gesprekken met allerlei mensen uit allerlei landen. Roelof en ik zien een gigantische varaan. Ik hang in een onmogelijke hoek over de balustrade en denk “wel de hele staart erop zetten”. Dat lukt, maar helaas heb ik hem daarbij wel onthoofd. Treurig. Roelofs poging is maar weinig beter.

Onze middagtour; veel makaken; long tail en pigtail, en veel neusapen. En de rhinoceros hornbill. Enorm groot. Als wij vogelaars waren zouden we uitzonderlijk tevreden zijn, nu ook trouwens. Helaas geen olifanten.

De nachttour levert geen nieuwe zaken op wel een prachtige blue eared kingfisher op 1 m afstand. Ze slapen op een dun takje en vliegen niet weg als je er licht op schijnt.

Teruggekomen bedenken we dat we misschien met de nightwalk mee hadden moeten gaan. We zien ze lopen. We zeggen voor de grap dat we gewoon aansluiten. En Roelof besluit dat hij zijn zaklamp gaat halen en dat we zelf een wandelingetje gaan doen.

En dan komt Bruno, onze favoriete gids, hij heeft eagle eyes, aanrennen. Wat op zich al grappig is, hij heeft niet het meest atletische figuur en rent op laarzen. Hij schreeuwt me toe: “Hé Inge come NOW and bring your camera’s. A clouded leopard!!!” Ik denk eigenlijk dat het een grapje is, maar roep de jongens. Roelof rent en mist een betonvloer. Hij maakt een doodsmak waar hij alleen met zere knieën vanaf komt.

Bruno is net de rattenvanger van Hamelen. Iedereen die nog wat treuzelde met naar bed gaan rent achter hem aan. Roelof ook, dus die knieën zijn niet gebroken. En hijgend staan we even later te kijken naar een grote kat op een tak. Waanzinnig. Zo onvoorstelbaar mooi. Hele grote ogen, lange staart en grijswitte vlekken.

Van alle beesten die ik graag wil zien, maar nooit zou verwachten staat deze bovenaan. De mensen zonder camera’s, en dat zijn er meer dan je zou denken, vragen om de foto’s en we wachten met zijn allen op het trage internet voor we ze kunnen delen. Iedereen lacht van oor tot oor. Er hangt een eufore stemming. Pure verbroedering.

De gidsen vragen ook om de foto’s. Bruno heeft er 6 gezien in zijn hele leven. Hij ging als klein jongetje al met zijn vader naar het bos. We schatten hem een jaar of 30. Een andere gids ziet hem nu voor het eerst. Wij zijn lucky bastards.