Vanochtend hadden Thijmen en ik beiden geen zin. Gepland was een wandeling naar de Rhinopools. Dus ik vroeg aan de gids wat voor wandeling het is. “Oh it is a nice and easy walk, quite flat”. (Lekker makkelijk en geen heuvels).

Ik had me moeten realiseren dat een easy walk subjectief is en vrij vlak ook. Boy oh boy. Op en neer. Ieder stroompje dat we overstaken was hard werken, naar beneden glibberen en weer naar boven klauteren. Mijn knie haakte ergens op 1/4 af. Het grappige was dat de gids me een hand gaf op de moeilijk stukken. Het zijn kleine supergespierde mannen. En het was aardig van hem. Al was het voor mij best een ding om keer op keer de uitgestoken hand te accepteren. Ik schijn al heel vroeg “zelf doen” tot een kunst verheven te hebben, maar je ziet: nooit te oud om te leren.

Ik zei dat er een Olympische sport gemaakt kon worden van mud gliding. Hij zei dat mensen uit Borneo daar vast heel goed in waren. Ik antwoordde dat hij dat verkeerd zag en dat ik veel eerder kanshebber op goud ben omdat ik indrukwekkend glijwerk laat zien. Hij schaterde.

Uiteindelijk bereikten we de pool. We moesten ons eerst ontdoen van alle leeches (bloedzuigers), wat een mega vreemde beesten zijn dat. Het waren er veel. Toen omkleden op een stenenstrandje en heerlijk het water in. Er zitten visjes in die soms aan je benen knabbelen en ze eten bloedzuigers, dus goeie gasten.

En daarna terug naar huis. Ik vind dit geen makkelijke wandeling en ook geen plat terrein.

We overtuigen Thijmen dat de wandeling van 15.30 uur geweldig is. Dat we er de dag ervoor de orang oetans zagen na nog geen 50 meter lopen en vervolgens zien we de hele tocht niets.

‘s Avonds de nachtrit. Het beste was wel de frogmouth. Een op een uil lijkende vogel met enorme zwarte ogen en een bizar grote bek. En de crested fireback, een echtpaar, soort vurige fazant, nou ja vurig ze sliepen elk aan een andere kant van de boom. Het was een late start, we waren pas om 23 uur terug. En morgen om 4.50 opstaan om de zonsopgang te zien. Strakke planning.