Om 5 uur staat de Hillux klaar, gelukkig bij ons hostel, want het is echt 15 min lopen. Even later rijden we de berg op. Klauteren we, boven gekomen, de uitkijktoren op en hebben een adembenemend uitzicht. Boomtoppen waar mist omheen kolkt in de vallei. Prachtig met de oranjerode gloed er over. Alsof je naar de zee kijkt.

Ontbijt en daarna weer een lichte wandeling. We lachen er allemaal om, licht is met deze warmte en vochtigheidsgraad een geestig woord. En de paden zijn meer dan Sallandse heuvelrug stijl. Natuurlijk glij ik weer naar beneden in de blubber. En als de gids zorgzaam vraagt of alles gaat, zeg ik “geen probleem meedoen aan het Olympische onderdeel modderglijden vraagt nou eenmaal veel oefenening”. We moeten er beiden om lachen.

Het voorbereiden voor een wandeling komt vrij precies. Je moet zorgen dat de bloedzuigers nergens blote huid kunnen vinden. Wij doen dit door kousen om onze broekspijpen te slaan. En zelfs dan heb je soms een sucker die er tussendoor wurmt. Je pakt ze er trouwens met je nagels zo af, rolt ze in je hand en schiet ze weg. Even over de beet: Het doet niet zeer, het brengt geen ziektes mee en ze vallen er vanzelf af. Alleen dat het nog wel even na bloedt is een minpuntje

Er zijn ook speciale attributen die dit zouden moeten helpen voorkomen: Bloedzuigerhoezen. Je trekt ze over je broek en sokken aan en bindt ze net onder de knie stevig vast. Daaroverheen weer schoenen. Tot nu toe zie we nog geen enkele meerwaarde bij mensen om ons heen die ze wel gebruiken, ze hebben minstens evenveel kleine vriendjes als ons.

Tot we hem zien, de “Man-met-Leech-Socks-en-korte-broek”. Deze foto is goud waard. We schateren, zelfs de gids lacht. Het is zo bizar. En dan zegt Thijm: “Als een condoom gebruiken en de top er af knippen”. Precies dat.

We komen eerst in een groep red leaf monkeys terecht, ze spelen en tuimelen door de bomen. En daarna in een groep met 5 orang oetans. Heel anders, rustiger. Genieten! Waanzinnig.

In de namiddag gaan we weer. Het is heel warm maar minder vochtig en Henri onze gids neemt zeer soepel te lopen paden. Te warm voor grote groepen spelende apen. Maar we zien een prachtige hagedis, een mooie orchidee en 3 red leaf langurs.

Een rustige wandeling tot Henri in zijn mobilofoon hoort dat er een big male orang oetan is gezien. Hij zet het op een sprinten en steekt als een Jezus Christus hagedis de rivier over. Helaas bij mij gaat het na twee stappen al mis en ik kom soppend aan de overkant. De keuze was vallen of natte voeten. Dat laatste leek mij de slimste keuze. Helaas blijkt de man een vrouw en ook nog eens heel hoog in de boom. De locatie is dan weer wel vlak bij het hostel dus ik kan mooi gelijk schone kleren en droge schoenen aan doen.

Onze tas ruikt muf en is zwaar van het zweet en het vocht.

En ‘s avonds doen we nog een nachtrit in de hoop op een slow Lori. Het is wel slow. Ik val bijna in slaap en haak mijn arm door Jelmer dat ik niet per ongeluk van de truck pleur.