Roelof heeft slecht geslapen van de gedachte aan slapen in een hostel en ookal zeggen we dat het in Costa rica prima was, hij wordt er niet blijer van.

Als blijkt dat ik in het damesgebouw en hij en de jongens in het mannengebouw moeten wordt het niet beter. Dat we 15 minuten moeten lopen naar het etensgebouw vindt hij ook onverteerbaar. Laten we zeggen dat zijn humeur wel eens beter was. Thijm voelt zich niet lekker; moe en misselijk, zijn amandelen blijven ook te groot en onrustig.

We reizen eerst naar Lahad datu. Daar moeten we ons inschrijven voor Danum Valley. We proberen nog een keer of er ruimte is in een kamer maar ze zijn fully booked. Helaas. Als we zitten te wachten op een taxi kijkt Jelmer naar mijn voeten en enkels die gezwollen zijn. Het voelt of mijn huid te klein is. “Dat klopt” zegt Jelmer. Van ouderdom komt met gebreken belanden we al snel op de voordelen van steunkousen. Hij ligt blauw bij het idee. Eigenlijk denk ik dat het comfortabel is.

Helaas is dit kleine euvel mijn eigen schuld, ik had mijn braces omgedaan gisteren met de middagwandeling, we moesten snel eten en daarna gelijk naar de auto dus ik had mijn braces omgehouden. Het voelde al niet fijn maar ik kan ze niet zo makkelijk afdoen. En het huisje was zo ver lopen. Advies ga niet zitten met braces. (Voor de dokters onder ons ik heb geen pijnlijke kuiten en geen glanzend gespannen huid. )

Maar vandaag zittend op het terras bij de eetzaal met een kop thee zien we red leaf monkeys, makaken, een ijsvogeltje en eekhoorns. En raakt al het klein leed wat op de achtergrond.

En de middagwandeling brengt ons 3 orang oetans die over ons hoofd oversteken. Ze doen dat heel grappig. Buigen bomen tot ze een andere kunnen pakken, buigen die ook weer en zo verplaatsen ze zich. Ze zijn dus in de verte redelijk goed herkenbaar aan hun boom-buig-patroon.

De avondwandeling valt letterlijk in het water. Figuurlijk is hij prachtig. De mooiste slang die ik ooit zag. Een viper, In ivoor, grijs en grijsgroen. Adembenemend mooi (jammer dat het geen wurgslang is dan was dit grappig om te zeggen). Trouwens we zagen ook nog een andere heel mooi gestreepte viper. Vleermuizen. Herten. Torren, kikkers, spinnen en een uil.

Na de wandeling lopen we samen terug naar het hostel. Roelof’s bedenkingen die behoorlijk waren afgenomen met de wandelingen komen in volle sterkte terug. “Kutzooi en tering ver lopen”, wat ook waar is.

En nu lig ik in de damesafdeling en heb net vastgesteld dat het oedeem nu om mijn onderbeen zit, maar mijn voet is weer zichtbaar. Misschien had Jelmer vanochtend toch gelijk. Ouderdom en zo. Ik rol een handdoek op en lig met mijn benen hoger.

De matras is de beste tot nu toe en het kussen ook. Ik denk dat ik hier kan slapen. Weet alleen niet meer wat we hebben afgesproken hoe laat paraat, 7 uur? Ai en dan is geen wifi echt onhandig.

Jelmer: ik werk als correspondent uit de mannenslaapzaal. We hebben met matrassen gesjouwd om één gezamenlijk nisje te creëren. Op de slaapzaal hadden we een deken en handdoek gekregen. Roelof vraagt luid ‘wat voor deken is dit? het lijkt wel een handdoek.’ Hij had de handdoek vast, weliswaar was de deken van dezelfde stof gemaakt, maar minstens 4x zo groot.

(Ik heb nu met WiFi foto’s van de camera bij gisteren gezet)