Kunnen we eindelijk om 6 uur op ben ik om 5 uur wakker. Ik vind het alleen in een ander gebouw dan de mannen slapen niet leuk. Het voelt niet fijn. Ik vind naar het toilet gaan (gang door, gebouw uit, trap af, ander gebouw in) akelig. Het helpt niet dat de elektriciteit van 11 tot 7 uit is en het dus pikkedonker is. Het is toch schijtvervelend als je hyperalert gaat poepen? Ik stel me voor dat een vriendin hier naast me ligt en voel dat dat rust zou geven. Dus het is niet het donker waar ik last van heb, het is dat niemand weet dat ik uit bed ga en controleert of ik terugkom. Teveel thrillers gekeken. Ik vertel mezelf dat de meeste mensen goed zijn.

We doen een laatste wandeling. Ik leen laarzen omdat mijn schoenen kledder zijn. Jelmer zegt lief dat ik er met vrolijke gele laarzen minder als ma Flodder uitzie. We zien alleen hoog in de bomen de gibbons racen en even later verjaagd worden door de makaken (met lange staart).

Vandaag is een reisdag. We dachten dat we met onze metgezellen van de afgelopen dagen zouden terugreizen. We zeiden nonchalant tot straks. En toen werden ze in een andere auto geplaatst, raar, het voelt niet goed: Weggaan zonder dag en bedankt voor deze dagen samen te zeggen.

Best een lange rit maar nu zitten we op het terras met uitzicht op zee. Helaas zijn de keuken en dining hall afgebrand en daarom eten we op een terras buiten. Er scharrelen honden rond. Een moeder en 4 pups. Het zijn mooie honden, niet heel groot, slank en mooie koppen. Het is grappig hoe ze hen leert niet steeds te sabbelen als ze loopt. Even een beet om hun snuitjes. Consequent gedaan. Er is een heel mooi vrouwtje, een puber, maar die schooiert enorm. Op een gegeven moment jat ze eten van tafel. Er zit een duikinstructeur naast die haar corrigeert en bad dog zegt. Bad, bad dog! Ik zeg dat ze er wel mee weg komt, ze is te mooi, mooie vrouwtjes kunnen boevenstreken doen zonder in de problemen te komen. Hij schatert en is het met me eens. Dat is leuk aan dit land, mensen zijn vrolijk en goedlachs.

Er zijn prachtige huisjes maar daar zitten we dan weer niet. We zijn een tikje geïrriteerd over de kamer; we slapen er met zijn tweeën maar onze kamer kan 6 huisvesten. En Jan des Bouvrie zou hier zijn hart echt op kunnen halen. Moet wel gezegd: het is hier brandschoon en de lunch is klaar als we komen.

De mensen zijn aardig, het eten is verrukkelijk en de bedden liggen goed.

We gaan even op pad om slippers te kopen voor de jongens. We vinden ze bij een piepklein winkeltje om de hoek. Het was zo grappig. Twee van de hotel honden wandelden mee. Ze worden echt onrustig als we van het terrein af gaan en gaan tussen ons en andere honden inlopen en grommen als die dichterbij komen. Ze jagen ook een makaak weg. Dat had ik vannacht moeten hebben, een hond, bedenk ik nu.

Daarna ben ik eens even heerlijk met warm water gaan douchen. Haren wassen, het smaakte zout, en daarna de blogs van de afgelopen dagen van foto’s voorzien en uploaden. Dat is nog best een werkje.

Het is raar om te merken hoe vaak je even op je telefoon kijkt of iets opzoekt. Geen bereik, echt helemaal niets. Ik had er niet eens over nagedacht hoe raar het is om off line te zijn.

Avondeten. Er is krab, hoe eet je dat? Wat ik eruit krijg is verrukkelijk. Maar ik zit er onhandig mee te peuren. Doet me denken aan hoe ik op mijn 19e met mijn neef uit eten ging en hij schol bestelde. Ik wilde het ook graag proberen, maar had geen idee. Dus hij deed het me voor en het was heerlijk. Ik kijk onopvallend naar mijn buren: Twee Chinese vrouwen die een stuk met stokjes pakken en daar een stuk afbijten en de harde buitenkant in brokjes uitspugen. Oké zo wil ik het dus niet leren. Jelmer kan het een beetje maar het lukt niet altijd. Wayne in Amerika had het hem geleerd. Waar is Wayne als je hem nodig hebt?

En nu 20.15 uur lig ik in bed. Tijd om te slapen na onze wandelingen van de afgelopen dagen. Fijn dat mijn maatje naast me ligt. En dat het toilet aan mijn kamer zit.