We beginnen met naar buiten lopen om het vlindertuin effect te ontmoeten: gelijk bril beslagen. Een laatste ontbijt aan de Zuid Chinese zee, het blijkt vanaf hier maar 30 minuten varen naar de Filipijnen.

Het busje naar het vliegveld is er om 8 uur. En we zijn er ruim op tijd, gelukkig luisterde Roelof naar de dame achter de balie, hij had 7 uur vertrekken voorgesteld. We reizen samen met vele Chinese medereizigers. Er gaat er één in de rij staan en dan, als ze bij de balie zijn, komen er opeens 5, 6, 7 extra bij. Met kleine kinderen snap ik dat maar, tussen de 20 en de 60 jaar vind ik het een touch irritant.

Voor ons gebeurt het ook. Een mevrouw in gala staat in de rij en dan poef zijn het er 6. Helaas blijken ze allemaal, behalve één, hun koffers niet gecheckt te hebben. Dus ze verdwijnen weer voor een kofferscan. Die ene geeft haar bagage af, het wordt afgehandeld, vervolgens gaat een mijnheer. Er is nog een groep van drie vrouwen voor ons. En dan zijn wij. En dan komen ze terug. Zullen er zo weer voor gaan. Dus ik zeg dat er een rij is. “Ja maar wij zijn familie” ja wij ook. En we staan allemaal in de rij. “Wij moesten nog onze koffers scannen”. Ja dus was je nog niet klaar om in de rij te gaan staan. Dit is erg onbeleefd en jullie horen achter in de rij. Ze kijken of ze water zien branden. Rijke Chinezen zijn niet gewend dat ze hun zin niet krijgen. En ook niet om een geïrriteerde Ingeborg tegenover zich te zien. (Ja, ja, ik zie de meme van gisteren al weer voor me.)

We hebben hier de upgrade van het ANWB stel gevonden. Roelof is niet enthousiast, jammer ik zag een familie versie voor me.

En nu vliegen we weer. De stewardess doet of we een trofee zijn. Geeft ons met vriendelijke woorden een zeer welkom gevoel, zorgt dat we eten wat we willen en geeft in het voorbijgaan schouderklopjes aan me. Grappig.

Roelof had van te voren via booking al een taxi geregeld en we werden keurig opgehaald bij het vliegveld. We denken weer aan gisteren waar we op een kruising overgeladen werden in een busje met een chauffeur die twee woorden Engels sprak: yes en no, hij zei ze op willekeurige momenten. Toen Roelof het hotel noemde keek hij volstrekt blanco. Geen idee, dat was duidelijk. Uiteindelijk reden we met Roelofs Google maps naar het hotel. Onwerkelijk was het.

We zitten in het centrum van Kuala Lumpur. We kijken uit op de een na hoogste toren van de wereld 678m. Onderweg probeerde ik hem vast te leggen. En nu staat hij er gewoon. Wel een mooi design.

We besluiten een dag in luxe te baden. Het hotel werkt mee. Ze hadden een dubbele booking gedaan, dus kregen we een upgrade. Bizarre kamer. Jelmer komt binnen: “hebben jullie een jacuzzi?” Roelof loopt gelijk naar de badkamer, wij niet. “Nee, wij ook niet”. Het lachje van Jelmer is goud.

Thijmen ligt in hun kamer op de bank. Hij hoopt op een maaltijd zonder rijst.

Bij de upgrade zitten allerlei extra’s o.a. een drankje waar nette schoenen verplicht zijn. Jelmer heeft alleen wandelschoenen dus nu zit hij als een malle zijn wandelschoenen te poetsen met natte doekjes.

Trouwens iets wat nog nooit gelukt is, en zeker ik heb het geprobeerd, Jelmer’s nagels zijn lang. Blijkbaar door zich te realiseren dat nagelbijten in de tropen niet slim is gezien allerlei ziektes, heeft hij een intrinsieke motivatie. Ben wel bang dat hij ze niet lang houdt.

Mochten we nog iets waanzinnigs ondernemen dan horen jullie dat morgen.