Er is gewoon wifi in de woestijn, ik had het kunnen weten. Treurig voor jullie worden mijn blogs langer als ik me beter voel.

We komen een uurtje voor zonsondergang aan, na 20 min rijden door de woestijn, de weg kwam zelfs in beeld met Google maps. We vragen een driver om ons naar een duintop te brengen. Het is te leuk voor Nienke om het dunebashen mee te maken. Roelof is teleurgesteld dat ik zijn rijkunst onderschat. Maar als we even later rondrijden komt hij daar op terug. Terechte keuze. Nienke plaagt ons als we zeggen dat we het voor de jongens deden vroeger, terwijl ze onze gezichten nu ziet. Maar het stijl naar beneden en scheef glijdend van een duin is zo cool!

Het is mooi op het duin. De zonsondergang heb ik gemist. gelukkig let Nienke beter op.

De maan is half maar fel. Veel te licht dus voor de Melkweg, we besluiten een wekker te zetten om 2 uur.

Gelukkig wordt Roelof 1.50 uur wakker gebeld “hé bro…”, en dan heel veel Arabisch. Roelof vertelt verrassend vriendelijk dat hij Nederlands is. Hij wordt vaak gebeld. We denken dat dit telefoonnummer een periode door een crimineel gebruikt is. Deze bro kreeg meerdere telefoontjes per etmaal, jammer genoeg ook in de nacht.

Helaas is het om 2 uur nog te licht voor de Melkweg. We bedenken dat een slim mens de wekker na maansondergang gezet zou hebben. (Is dat een woord?) Het was in ieder geval later dan 2 uur. We zetten nog een wekker. Roelof gaat kijken om 4 uur. Ik denk “ik kom er wel uit als het perfect is”. Maar het is nog steeds veel te licht. Raar is het; perfect helder, geen wolk, geen lichtvervuiling, maan onder en toch te veel licht. Dus helaas geen Melkweg voor ons.

Het is trouwens heel erg koud deze nacht, we slapen met lange broek en fleece aan en dan hebben we het nog niet warm.

Maar de tent is geweldig. En als de zon op is, warmen we heerlijk op met een kopje koffie. Ik probeer de toekomst te voorspellen aan de hand van mijn kopje. Ze lachen me uit maar het komt redelijk uit: Geit ✅ schildpad we wachten het nog af.

En nu zijn we weer onderweg richting Nizwa. Eerst door de woestijn; Roelof geniet van het driften. Nienke en ik van de “toeristendromedarissen”, de pootafdrukken in het zand, zoveel verschillende, wat liep hier allemaal? de loslopende dromedarissen op de zandduinen (beter), de geiten en dan kers op de taart: “wat ligt daar, oh een baby kameel”. (Door het Engelse camel, worden dromedarissen kameel voor ons.)

We denken in foto’s. Omani man, in de schaduw van een boom, tankend voor een muurtje met Arabisch schrift. Juweel van een foto. Gemaakt in ons hoofd.

Onderweg zien we vele auto’s met dromedarissen, een dromedaris racebaan, dromdarisverlichting het is hier in de buurt hot om dromedaris te zijn.

De straatjes van de oude stad in Nizwa zijn heel erg nauw. We zetten de spullen in ons hotel en gaan met het mooiste licht ooit op pad. We hoeven alleen maar op een muurtje te zitten en Nizwa trekt aan ons voorbij.