Hoewel we proberen rustige dagen te hebben gaat het iedere keer een beetje mis. Maar boy oh boy wat is dit een onvoorstelbaar mooi en aardig volk. En dit land!

We staan vroeg op om heel vroeg op de geitenmarkt in Nizwa te zijn. En dat zijn we, er lijken erg veel toeristen dus proberen we een hoek te vinden met weinig toeristen. Dat is waar de geiten en koeien worden uitgeladen. En eigenlijk begint het handelen daar. We kijken er vol verbazing naar, het is mooi het spel van afwijzen en weglopen te zien. Van bluffen en winnen.

Nog steeds zijn de vrouwen een belangrijke schakel, maar je ziet ze minder dan 14 jaar geleden en ze hebben zwarte overjurken over hun kleurige jurken aan. Begrijpelijk want ze zijn zo prachtig dat de paparazzi (wij dus) ze belagen. Ik vind een foto van ver genomen acceptabel. Maar sommige toeristen zijn echt honds, lopen tot vlakbij en maken een foto.

Doordat Roelofs camera onder water is probeer ik door goed te focussen of ik later uit kan snijden. Leerpunt; je kan meer dan je denkt.

Nog steeds zijn de vrouwen prachtig; krachtig en sterk, vaak brengt een man een geit naar haar en zij voelt of ze hem kopen. Een geit kost tussen 70-90 rial dat is dus 175-225 euro. De geiten zijn ook prachtig. Sommige geiten zijn megagroot.

Wat me ook weer opvalt: hoe lief vaders en hun kinderen zijn. Ik dacht dat ik dat in 2010 zag omdat ik met Roelof en de jongens was, maar ook nu zie ik het overal. De lachjes, de trots, even een arm om of hand op een schouder. Ontroerend mooi.

Na de markt ontbijten we op het dakterras in de zon. Dit hotel is een prachtig gerenoveerd mudhouse. Het ontbijt is heerlijk en zelfs Roelof zit humus te smikkelen. En broodjes met z’atar.

Heel veel huizen in het oude Nizwa zijn van oorsprong mudhouses. Eeuwenoude huizen van modder en takken, met metalen of houtbewerkte deuren. Veel zien er vervallen uit. Ik kan het niet laten om door kapotte deuren en kieren te gluren. Maar ze knappen ze op. En het wordt prachtig. De trappen, de verdiepingen, het stucwerk. Ik vind het zo mooi. Ik denk dat oud Nizwa mijn lievelingsplek op de wereld is. (Hetzelfde gevoel had ik ooit in de Gothische wijk in Barcelona, voor het weghalen van de stadsmuur. Je proeft er de geschiedenis)

Na het ontbijt lopen we nog even over de soukh; Genieten van de groente, het fruit, de kruiden, de geweren, de messen en de schalen en deuren. Als we het gebouw uitlopen praat Roelof met een Omani. Deze vertelt hoe hij samen met zijn vrouw van Oman naar Londen reed om zijn pensioen te vieren en nodigt ons op de thee in Muscat. Zijn vrouw vindt dat vast ook leuk. Stralend zegt hij “I have a jolly wife”. Dat lijkt ons te mooi om niet aan te nemen. Hij vertelt ons ook over een leuke wandeling van een uur in Misfah al abriyyin, een oud dorp, dat ook opgeknapt wordt, maar met een irrigatiesysteem dat meer dan 2000 jaar oud is.

En daar gaat het mis bij ons, we denken “tuurlijk rijden we even 30 minuten om en dat gaan we bekijken” en zo is de dag zo weer meer gevuld dan we gepland hadden.

Het is de moeite waard, heel erg mooi, heerlijke plek om wat te drinken en door de velden terug te lopen. Ik hou van de helderheid in Oman. Dit wordt er van je verwacht! (En al die westerse vrouwen in een legging snappen het echt niet.)

Roelof rijdt heel fijn maar er is één klein dingetje. Nienke en ik vertellen hem steeds dat er verkeersdrempels zijn, best veel ook. Maar hij blijft ze in woord en daad springheuvels noemen. Laten we het positief verwoorden: de vering van onze brandnieuwe auto is voldoende ingewijd. Vooral zijn opmerking “gelukkig een kleintje” kan in een boekje.

Onze stop voor de nacht is in Bilad Sayt. Het is een bergdorp op de NO-helling van het Al Hajar-gebergte de weg er naar toe vraagt een goede auto met 4×4. Wat een rit! Waanzinnig, niet vast te leggen hoe mooi. Maar zeker ook goed passend in een aflevering van “Gevaarlijkste wegen”. Gelukkig is het hier droog.

We zitten op het terras thee te drinken en worden opgeroepen voor het gebed. Mooi vind ik het, 5 keer daags deze oproep.