We beginnen vanochtend na het ontbijt met een kop cappuccino op het terras. Heerlijk, mijn oma zou zeggen: “dat mag ook wel” De zon schijnt en het uitzicht is waanzinnig. Het dorp Balad Sayt, (wordt op vele manieren geschreven) is een oud dorp van mud houses met terrassen er om heen.

We rijden naar het dorp en gaan daar wandelend naar de wachttoren. Best lastig te vinden met alle kronkelende straatjes maar zeker mooi. Niet altijd handig te onderscheiden wat huis is en wat koeienstal of kippenhok.

Er zijn weinig mensen buiten. Maar als we onszelf totaal vastgelopen hebben worden we geholpen door een aardige jongeman. We blijken door een dicht hek te moeten. Dat hadden we nooit zelf bedacht. De toren is niet heel groot en de trappen zijn een uitdaging.

Daarna op weg naar Rustaq. “Ik heb de scenic route ingesteld” vertelt Roelof. “Gelukkig”, zeggen wij: “want die snelweg gisteren was inderdaad wat saai” Hoe dan Roelof? wat betekent deze zin. Maar na 200 meter snappen we het: een nog smallere weg, losser zand en nog steiler. This better be good!

Maar waanzinnig wat een weg! Eerst heel veel klimmen en dalen maar wat een uitzichten! Daarna rijden we door een rivierbedding, zelfs wat vochtig op sommige plekken. En de bomen boren zich door de stenen heen. De leistenen verkruimelen als stro. De muren naast ons veranderen iedere keer.

En dan wordt het opeens veel weidser en moeten we tussen twee massieven door. Het is prachtig en dan komt er een blauw Jeepje met twee Omani en een geit. Die breed lachen en zwaaien. En ons the thumps up geven. Maar ze zijn dan ook onze enige tegenliggers op dit hele pad waar we niet sneller dan 10 km per uur konden. Het is het gebied van Snake gorge en valley cutting, maar wat wat is daar komen we niet achter

In Rustaq eten we bij een Pakistaan, Nienke is niet onder de indruk van het toilet. Maar het eten smaakt heerlijk.

Daarna overwegen we of Nienke het fort moet zien. Eigenlijk hebben we geen zin meer, maar toch. Hij staat compleet in de steigers en is gesloten. Wat een gelukje.

En nu hangen we uitgeteld naast elkaar op bed. We hebben nog even gezwommen en in de zon gezeten. Nienke heeft haar Polarsteps al af en ik zit de blog te maken. (Ik ben in wadi bani Khalid gevallen en heb een plek op mijn ribben die erg zeer doet en vooral met hoesten treitert. Rare is dat hij vandaag meer opspeelt. Man man man ik kan wel merken dat ik 57 ben geworden.)