Louis houdt ons “leuk” bezig. Eerst had hij een wond aan zijn achterpoot die niet heelde en vond ik hem tam en stram, waarvoor we naar de dierenarts gingen die zei dat alles meeviel. Wij vonden van niet; zijn stijfheid, zijn hijgen, zijn jeuk en daardoor wonden. Nee het viel niet mee. Mijn gevoel van veiligheid bij deze dierenartsen is weg.

En als Louis, de week die volgt, steeds slechter wordt; niet meer van de trap kan, de hoek van de straat niet eens haalt, niet eet en drinkt, is het uit, we gaan niet verder afwachten! We besluiten naar de praktijk van Bob te gaan. En het valt inderdaad niet mee, Louis moet gelijk door naar de dierenkliniek in Zwolle, krijgt een antibiotica infuus en moet blijven. Nu zijn we in afwachting van de biopten; verdenking SLE of een andere auto immuunziekte.

Hij is weer thuis met antibiotica en prednison. Hij ruikt wat beter. Misschien raar om te zeggen maar hij ruikt al weken ziek. En hij eet en drinkt weer.

En wat echt heel fijn is, hij mag nog steeds naar Bob tijdens onze vakantie. Dat geeft me een enorm gevoel van opluchting. Zonde van de slapeloze nacht waarin ik doemscenario’s bedacht.

En verder…

Het huis begint de ons bekende vakantievibe te geven. Wat een zooi. Overal ligt wel iets. Gelukkig weten we dat het goed komt.

Ik lees het boek Culture smart Nepal en het is verbluffend informatief. Over de gebruiken, het kastensysteem, de geloven. Heel erg veel informatie. Het is een heel arm land. Meer dan 40% van de mensen in Nepal verdienen minder dan een dollar per dag.