Dit was niet de beste aanloop naar een vakantie. Twee maanden geleden beseften we dat we geen opvang voor Louis hadden, maar dankzij Bob toch gelukt. Drie weken geleden heb ik een botje gebroken in mijn linker arm, maar heel redelijk herstel, sneller dan verwacht. Gelijkertijd is Louis aan het kwakkelen, maar vier dagen geleden was hij zo ziek dat hij opgenomen werd in een dierenkliniek, ook dat gaat beter hij eet, drinkt en loopt weer, we wachten de uitslagen af en hij logeert bij Bob. Twee dagen geleden viel een deel van onze reis, met de Friendshipbridge, in het water. De rit terug naar Kathmandu door de Himalaya is daarmee van het programma, we wachten nog op de aanpassing.

Maar de sfeer zit er al goed in. We doorlopen de lijst of we alles hebben. Jelmer blijkt een aantal dingen niet te hebben, maar verwacht niet dat het een probleem wordt: “ik denk dat ik gewoon pragmatisch weinig meeneem”

Ja ze lenen 50% van anderen, volgens Nienke doen mijn mannen aan shared packing. “Heb jij shampoo?” “Nee, maar ik verwacht mamma wel…”

En nu zijn we onderweg richting Schiphol, klein oponthoud bij Barneveld, maar eigenlijk niet noemenswaardig.

Ik ben wel eens meer ontspannen vertrokken. Roelofs auto blijkt massagestoelen te hebben, wat een aangename verrassing.

En nu zijn we onzinnig vroeg op Schiphol omdat, voor een vlucht om 22.15 uur, ik iedereen om 15.30 uur de auto in jaag. Dat komt door de spits op vrijdag, ik kon niet nog een strubbeling aan.

Oké één kleine hick-up: wij zitten in de bus en Roelof is terug naar de auto voor zijn telefoon. Jelmer zegt “hij heeft 8 min om hem te halen..” tssssjjss deuren dicht “…oh nee dan zijn wij bij Schiphol!”. Roelof komt 10 minuten later samen met zijn telefoon. Wat schetst onze verbazing als hij hem even later ook nog bij een balie laat liggen.

En dan begint het wachten. We zitten in een lounge. Lezen, gamen, werken post weg Gelukkig hebben we spelletjes voor op reis.