We voelend ons allemaal wat beter. Jelmer besluit met hulp van de gids tsampa te maken als ontbijt. Het is geroosterde gerstemeel en zoute thee met boter erbij. Onze gids maakte het vrij dik, een mevrouw verderop maakte een soort stevige pap. Jelmer vond het wel smakelijk, het dochtertje van de mevrouw kokhalsde bij iedere hap.

Thijmen was ook tevreden er waren kipnuggets bij het ontbijt.

Daarna de rit naar Sakya. Wat waanzinnig mooi. Prachtige vergezichten, kleuren en luchten.

De toiletten onderweg zijn een gat in de grond. Mikken met diarree is oprecht niet te doen en plassen voor velen blijkbaar ook niet. Goor is een understatement. In dit en het hotel hiervoor het bizare andere uiterste, zelfs een verwarmde bril en billendouche met afstandsbediening.

Voor het plassen heb ik de Liberpee bij me. Het is even oefenen maar je hoeft broek en onderbroek niet eens uit. Wat een verademing dat je niet op je hurken hoeft te zitten maar gewoon staand kan plassen. Dat je niet je kleren moeizaam van de grond houdt en tegelijkertijd probeert niet te vallen. Aan alle vrouwen: aanrader! Ik heb geen aandelen, maar briljant ding.

In de namiddag gaan we naar Sakya Gompa. De lucht is zwart en we gaan goed voorbereid op weg: regenjassen en paraplu’s .

Als we de eerste ruimte binnenstappen valt het licht uit. Het is magisch, de ruimtes alleen verlicht met boterkaarsen. Met de telefoon maken we wat foto’s. Ze zijn prachtig en geven misschien nog wel beter het mystieke gevoel weer. De pilaren zijn hele dikke bomen. Waar komen die vandaan? Het is een wonder volgens de gids.

Als we weer buiten komen is het droog. De gids stelt een rondgang voor. Klinkt goed maar de trap naar boven is echt pittig. Maar boven is het uitzicht prachtig. Ik zie een hop vliegen, maar die beesten vliegen zo beroerd dat je niet kunt voorspellen waar je scherp moet stellen.

Er is ook nog een extra uitdaging, een soort wedstrijd die men hier doet. Een trap van 40-50 treden op lopen zonder onderweg adem te halen. Thijm haalt het, Jelmer op één trede na, Roelof op een tree of 5 en ik? Ik heb het niet geprobeerd. Mijn benen zijn op het platte met ademhalen al pap.

De stroom is nog steeds uitgevallen als we willen eten. In het hotel is geen werkend restaurant “no electricity, no food” dus we dubben wat te doen. Toevallig treffen we de gids en driver in de hal die voorstellen om samen op zoek te gaan naar een restaurant met stroom. Wat ook lukt na even rondrijden. Er spelen twee allerschattigste kinderen buiten die bij het restaurant horen, ik ben te moe om ze op de foto te zetten.

We bestellen thee, zwart en zonder zout waar de bediening om moet lachen. En noedels. Ik heb hoofdpijn en krijg het nauwelijks weg. Boven de 4000m en ik zijn geen vrienden. Thijmen wil nog wel wat en kijkt in mijn kom en zegt dan: “je hebt nauwelijks gegeten mam. Het hoeft niet op …… maar ik verwacht nog wel 57 hapjes van je.” Gelukkig hoeft het niet echt maar bij het hotel aangekomen krijg ik wel de opdracht een mueslireep en ORS te nemen. Grappig hoe de relatie verandert in de loop van je leven. (Tip de ORS van de DA granaatappel-sinaasappel is het best weg te krijgen. De huidige smaakt naar Bubblelicious en is zo smerig, ik ad hem om hem zo snel mogelijk op te hebben)

Ik lig op bed en kijk naar alles wat elektrisch gaat in deze kamer, het is zo niet wat ik verwachttte in Tibet, er is zelfs een Chinese Alexa. Dan komt een appje van Jelmer: “de Chinese Alexa negeert ons sinds Thijmen er nep Chinees tegen gesproken heeft. Je ziet gelijk hoe onhandig deze ver doorgevoerde elektrische huizen zijn, bij stroomuitval kan je niet eens je toilet doortrekken.

Waarschijnlijk is al deze luxe omdat het 60 jaar geleden is dat Tibet een onderdeel van China werd en dat feit gevierd moet worden met bezoeken van hoogwaardigheidsbekleders. En omdat veel huizen en hotels opnieuw opgebouwd moesten worden na de aardbeving begin dit jaar. De combi levert een ander Tibet dan ik dacht.