Hoewel ik degene was die zich ernstig zorgen had gemaakt over de hoogte zit ik er het frist bij. Als prinses op de erwt had ik vannacht last van de draadjes in de elektrische deken, (en een beetje van Roelof) dan heb je niet veel te klagen.

Roelof was vannacht heel kortademig bij liggen en moest ieder 1/2 uur plassen. Vreemd genoeg ging het loopje naar het plashok dan weer probleemloos.

Jelmer kwam om 3.30 uur vragen of er nog ORS was, hij had vreselijke hoofdpijn. Thijm heeft het voor hem aangelengd en ibu gegeven.

Alleen vanochtend is Thijmen zo slap als een vaatdoek en wil hij het liefst zo snel mogelijk naar beneden. Hij ziet ook grauw.

Het is voor ons nog niet duidelijk welke factoren de grootste invloed hebben op hoogteziekte. Getraind lijf zou mij toch koploopster hoogteziekte moeten maken. Voldoende drinken: ja dan is Thijm aan de beurt. Gebrek aan slaap, maar die is lastig want dat is ook een symptoom. Maar wat we zeker geleerd hebben, je moet eten, 3x per dag. Ook als je geen rijstkorrel meer kan zien of te moe bent om te eten.

We zitten te kieskauwen aan het ontbijt en eten uiteindelijk allemaal een mueslireep.

Na het ontbijt beginnen de wolken voor de top van Everest weg te trekken. Hiervan krijgen Jelmer en Roelof een kleine opleving, Ik wilde toch al het hoogste klooster van de wereld zien, Jelmer sluit zich graag aan. Thijmen wordt er niet enthousiast van en gaat op een bankje zitten.

We lopen richting Everest om een foto zonder mensen en zonder elektriciteitsdraden te maken. Dan blijkt de gids Thijmen in beweging te hebben gekregen (respect) en moet er een familieportret voor de berg komen. De gids maakt echt leuke foto’s van ons.

Ik moet eerst alleen even een trapje op. Het zuurstof gehalte in de lucht is 50% van dat in Nederland. Bij 1/3 van de trap hijg ik me te pletter, bij 2/3 voel ik me als die marathonloopster die door haar benen zakt, met opeens darmkrampen en ik denk: “alsjeblieft laat dat niet gebeuren.”

Vele medetouristen gebruiken zuurstof, flessen in allerlei soorten en maten. Trouwens ook op allerlei andere hoogtes dan de 4997m van het basecamp. Sommigen hebben zelfs een zuurstofconcentrator op de rug en constant een neusbril in. En hoewel Thijmen en ik beiden vanochtend een momentje van jaloezie hadden waarbij we dachten “zou het dan toch werken?”, kunnen we zeggen dat we het basecamp van mount Everest zonder zuurstof hebben gehaald.

We genieten van het klooster, al hadden we allemaal last van de 12 treden naar de eerste verdieping. (Jelmer had ze geteld)

En we genieten van de autorit terug. Wat een prachtige uitzichten. Al lette niet iedereen even goed op. (ik heb ook even geslapen maar daar maakte niemand een foto van, jammer). Ik denk dat we vanavond niet veel gaan doen.

We zitten in een ons al bekend hotel, dat is fijn. Met een toilet om op te zitten. Het lijkt een kleinigheid maar wat deden mijn knieën zeer na zo’n diepe hurkzit.

En we eten bij onze “eigen” Chinees. Zo lekker!

Vanmiddag aten we ook bij een Chinees; goed eetbaar maar niet te vergelijken. En daar liepen drie gore hondjes rond. Die dan weer wel rustig bij ons kwamen liggen.