Het lijkt erop dat we niet veel kunnen hier. We krijgen over een uur een briefing. Maar de jeepsafari’s gaan niet door want het binnenland is te drassig. Ik denk: “doe dan maar een buitenrand”.

De briefing vond niet plaats, we zitten onder een afdak, met mineraalwater, dat weer wel, en hebben thee gehad. We hebben stippen gekregen die ons bijzonder staan. De mijnheer van de homestay vraagt wanneer onze gids komt, geen idee een uur en een kwartier geleden.

Wel brachten ze net mango. Mmm dilemma gaan we dat eten? Snappen ze hier hoe ze daar mee om moeten gaan? Riksja was daar altijd heel betrouwbaar in, maar we hebben niet het gevoel dat ze hier veel geregeld hebben. Roelof, Jelmer en ik eten het. Heel lekker. Thijmen steekt zijn arm uit en zegt: “zij zonder reizigersdiarree groeten u.”

Het humeur zakt langzaam onder het nulpunt. Roelof gaat mailtjes sturen naar de man in Kathmandu. En later naar Riksha, waar is de gids die de briefing doet, waar is de briefing, wat is het verdere programma? Wanneer vertrekken we voor het vliegtuig overmorgen? Want met het uitvallen van de truck safari’s houden we een erg kaal programma over en niemand schijnt over alternatieve invulling te denken.

Er wordt een oude gids, tijgerexpert, uit de kast getrokken, alleraardigst maar spreekt geen woord Engels, en hij brengt ons wandelend naar de plek waar we gisteren ook waren. We zitten verdekt opgesteld achter struiken waar ik niet door kan kijken.

Ik ben voor plan Thijmen. Terug naar het eerste hotel en samen met hen plannen maken. En ja ik deel ook Roelofs visie dat dat heel sneu is voor de eigenaren van dit huis. De accomodatie is nl oké. (Ik had eerst prima gezegd maar dat klopt niet, maar er is een klamboe en een airco.)

Pfff dat is moeilijk om te zeggen dat je weggaat. Want het was geen kritiek op de homestay. Ze hebben hun stinkende best gedaan alleen wisten zij ook niets en was hun Engels moeizaam en ontoereikend.

En ze vroegen ons steeds wat ze moesten regelen. Hoe moeten wij dat weten als alles wat we bedacht hadden niet door kan gaan. Normaal regelt een reisorganisatie een plan B of zegt iemand: “sorry het gaat niet, u kunt hier niets”

Dus we hebben de hele dag geprobeerd hulp te krijgen van de reisorganisatie in Nederland Riksja, van die in Kathmandu, van een Nederlandse vrouw die hier in de buurt een homestay heeft. Eigenlijk hadden we Riksja gevraagd ons bij haar te laten logeren. Maar Riksja had een beetje pulkjes in haar oren bij elk idee dat wij hadden. Uiteindelijk, toen niemand reageerde, hebben we zelf de knoop doorgehakt. Als we niets kunnen zitten we liever op comfortabele banken in een mooie omgeving.

Jelmer helpt ons mails te schrijven die een narcist niet krenken. Daar ben ik nl goed in als ik boos of verdrietig ben. Gewoon gestrekt been. Dus vraag ik Jelmer te helpen voor een minder escalerende toon.

En het voelt rot naar die man in de homestay die zo stinkend zijn best heeft gedaan. Maar hij had net zo weinig informatie wat er met ons moest als dat wij dat hadden.

We worden om 21 uur gehaald maar om 20.30 uur begint het te stortregenen. Bakken en bakken. Eerst kledder door de warmte en het zweet. Nu door de regen. Maar met paraplu’s rennen we naar binnen. En het voelt fijn om hier terug te zijn.

Maar eigenlijk baal ik. Het is zulk rijkeluisgedrag, ik hoop dat ik duidelijk genoeg heb gemaakt dat de plek prima is maar helemaal niets doen niet bij ons past en alleen maar achter de struiken zitten om op een eventuele tijger te wachten, na 3 x 2 uur ook wel minder leuk wordt. En dat onze communicatie niet toereikend is.