Ik zit hier in mijn eentje te zwelgen in zelfmedelijden. Vandaag zouden we gaan whale watchen. Helaas was Jelmer een kacheltje, wat in de tropen geen goed teken is. Thijmen was misselijk van de antibiotica en hij had zich niet voldoende met zonnebrand ingesmeerd, dus een verbrande nek en voeten. Jemig, alsof hij een terminaal lijden had.
Hij bleef wel bij Jelmer.
Ik dacht het niet.
En nu een uur later gaat het beter met Jelmer, zit Thijmen met Roelof op de boot en zit ik zielig te doen op het balkon. Het is bewolkt en mijn boek is uit.

Je ziet overal posters tegen kinderprostitutie, met een telefoonnummer erbij om te melden. Gisteren was er een andere familie die ook meeging, gezin van vier en zijn vader en partner. Opa woonde hier, hij had een vrouw die als ik mild reken 30 jaar jonger is. (De mensen lijken hier heel erg jong.)
De jongens bekeken de situatie waarna de één vroeg of ik dat nummer nog bij de hand had, de ander keek en vroeg zich af of die oude man niet doorhad dat het om zijn geld ging.
Wat maakt dat het in mijn hoofd blijft zitten?
De ongelijkwaardigheid? Ik gun haar een beter leven, is dit beter? Ik vind dat volwassenen hun eigen keuzes moeten maken, ze is zeker volwassen….
Er loopt hier ook een blanke man van 80, met een vrouw van hooguit 30 en een dochter van hooguit 10, zorgt een poos werken bij het AMK dat je altijd de rampscenario’s voor je blijft zien?