Het is ondertussen zaterdag maar dit is zo’n volle dag dat ik de dagen maar aanhoud.

We gingen met een busje van het hotel naar het begin van de wandeling. Hoewel… de echte wandeling begon pas een uur later toen we Corcovado National Park ingingen. Maar ruim daarvoor werden we omringd door tientallen Ara’s. Wat een prachtbeesten. Wat een onvoorstelbaar kabaal. Ze laten ook van alles vallen.

We liepen verder en zagen de groen zwarte gifkikkertjes. Mooi. Iets verderop oranje gestreepte. De vader draagt het dril bij zich. Gaat naar een mierenbult waarin ook water zit en brengt zijn kroost naar binnen, water en voedsel binnen handbereik. Ze zijn mooi net kleine kunstwerkjes.

De wandeling is pittig. Op zich valt het stijgen en dalen erg mee. Maar de stukken strand zijn killing. Het is geen zand en het zijn geen stenen. Dus rollende ondergrond. Zwaar. Echt gruwelijk zwaar. Zelfs zo erg dat ik aan het eind vraag als we moeten kiezen tussen bospad en strand, waarbij de laatste korter is, of we alsjeblieft het pad mogen doen. Maar dat is veel later.

We zien heel veel vogels. Mooi zijn ze. Kleurrijk. Knap hoe de gids ze herkent aan hun geluid

En een Tapir. Twee komen onze kant op. We waren er tegelijkertijd met een andere Nederlandse familie. De beesten gaan uit elkaar. Wij volgen de een en zij de ander. We zitten op een omgevallen boom terwijl het beest steeds dichterbij komt. Waanzinnig. Een hele gladde huid. Die neus! Zo bijzonder.

Daarna liepen we weer verder en zagen we een miereneter. Cool beest. Ook al zo’n coole neus. Hij liep heel relaxt door het bos en ging opeens de boom in. Ook te anders om te stoppen met kijken. Zou je uren bij stil kunnen staan.

Na 7 uur lopen was het op bij mij. Helaas de wandeling nog lang niet. We hebben in totaal 9 uur 47 minuten en 22 kilometer gelopen. En ik had geen voeten meer over.

We zagen weer spidermonkeys. Zij ons ook. De etterbakjes begonnen ons van boven uit de boom te bekogelen met vruchten en takken. Ook wel heel grappig. Het deed me erg denken aan een scène uit het Junglebook.

Daarna kapucijnaapjes, één probeerde een leguaan te pakken. Hij zat trots met een kronkelende staart en smikkelde er heerlijk van.

Wat waren we blij toen we er waren. De maaltijd was al klaar. Maar de rij zo lang dat wij eerst gingen douchen. Koud maar het was heerlijk. Een slaapzaal met stapelbedden. 40? 50? Goede matras, goede klamboe. De maaltijd was lekker, echt Costa Ricaans, en om 8 uur lagen we in bed. Het licht ging ook om 8 uur uit. Gelukkig was ik in slaap gevallen voor ik mijn oordoppen in had gedaan, want ergens om een uur of 10 fluisterde de gids “een tapir”. Vlak naast mijn bed gesmak en of je op slippers door de modder loopt. De mannen sliepen door. Wat een waanzinnig beest. Raar, zo anders. Die huid, die oren met een wit randje, die tenen, die neus.

’s Nachts werd ik wakker, ik moest plassen. (In ieder geval voldoende gedronken.) Naast mij weer gesmak en gestamp, maar iets verderop ook. Twee tapirs in het licht van de telefoon. Ik vind het een rustgevend geluid. Beter dan snurken. Ik concentreerde me op het gesmak en sliep zo weer.