Ik zit weer in mijn eigen hangmat op het balkon. Grappig is dat, hoe snel je eigen plekken maakt. Naast me schommelt Thijmen.

Vanochtend hebben we gesnorkeld. Op de heenweg wees Roelof ons op vogels boven het water en dat daar vaak dolfijnen vis bij elkaar drijven. En dat klopte. Niet mee zwemmend met de boot, maar wel gaaf. Daarna vlak bij het eiland een moeder walvis en haar kalf. Het blijkt de plaatselijke kraamafdeling te zijn. Ze schijnt 4 maanden niet te eten als ze borstvoeding geeft. Arme ziel. Ze moet graatmager zijn. We waren samen met een ander Nederlands gezin. Beide moeders voelden gelijk medelijden met deze dappere zoogster. Alleen de mannetjes plonzen. Dat is wel logisch volgens Thijmen, als je 4 maanden niet eet en borstvoeding geeft heb je daar geen energie meer voor.

Het eerste stuk was mooi helder. Prachtige scholen vissen. Ik hou er van als ik in een school kan zwemmen. Zo prachtig als er overal vissen zijn. Ik moet altijd lachen om de papegaaivissen die koraal eten en zand poepen, andersom zou mooier zijn.

Helaas al vrij snel had ik een paarse draad om mijn arm, de tentakel van een kwal snapte ik pas later. F…, F…, F…, met hoofdletters, knijters wat een rot gevoel. Brandende snijdende pijn. Afrader om met je andere hand de draad eraf te trekken. Verdubbeling van de pijn. Je moet met de stroom mee wapperen met je armen en niet wrijven, maar dat leerde ik pas later. Het laat overigens interessante strepen achter. Om met de jongens te spreken: “een goed blogmomentje”.

We zagen zeeschildpadden, dat is toch echt adembenemend mooi. Zo sierlijk, zo elegant. Majestueus, dat is het goede woord. Op de grond ingegraven een grote rog met een enorm staart.

We zwommen verder en de guide zei: “hurry up! there are more yelly fish”. Helaas verstond de andere familie alleen het laatste en dachten ze: “leuk gele vissen”. Siem kreeg echt een aantal heel nare striemen en raakte in paniek. Ik zwom vlak bij hem en stelde hem gerust, maar kreeg daar een tentakel om mijn mondstuk. En bij het weer in doen dus in mijn mond en op mijn gezicht. Tering, op je arm is niet fijn, in je gezicht is een echte afrader. Mijn lippen zwollen op (mijn tong prikte) Linda de Mol zou er jaloers op zijn. (voor de dokters onder ons; lokale reactie door direct contact, ademhaling geen probleem). Ik was blij dat we een stop gingen maken. Met lippen zoals na een tandartsverdoving dronk ik mijn icetea, hoopte dat zuur hetzelfde zou werken als azijn. Zegt Roelof: “waarom deed je je snorkel dan ook uit?” Nou omdat iemand geruststellen met een snorkel in je mond niet echt simpel is. Verklaring geaccepteerd.

Na de pauze weer snorkelen maar helaas was de zon weg. Daar wordt het zicht snel minder van. Wel een waanzinnige school grote zilver- blauwe vissen gezien, 100, 150 stuks? Mooi hoe ze zich groepeerden en in een bolvorm gingen zwemmen toen Jelmer naar ze dook.

Toen we uit het water kwamen regende het, hard, een watergordijn. Samen met een andere boot gingen we op weg. En toen zagen we weer twee walvissen. En deze sprongen wel. Wauw, wat een cool gezicht. Hij kwam boven water, draaide een kwart en viel dan weer met een grote plons terug. Zo gaaf!

Het bleef regenen dus kregen we de lunch niet op het strand maar bij het kantoor van de tour. Supergezellig samen met de andere familie. Heerlijke lunch. En nu hangen we relaxt samen op ons balkon. De spierpijn van gisteren verdwenen door het zwemmen. We horen de zee en genieten van het uitzicht.

(Nog een nabrander; we hebben een halve marathon gelopen eergisteren, weliswaar geen toptijd, maar we hebben hem wel allemaal uitgelopen. Respect voor Johan die een hele gaat lopen)