We hebben een rustig dagje. Naast me zoekt Roelof op hoe je het beste puffins fotografeert. “Je moet de camera meebewegen met de vliegende puffin”. 90 km per uur, hoop wel dat hij de draagband om zijn nek houdt.

We ontbijten en ontdekken dat we naast alcoholvrij bier/wijn en lactosevrije kaas nu ook in de cafeïnevrije koffie zijn getrapt. De taal is echt moeilijker dan je denkt. (Oke, oké om Jelmer voor te zijn, ik ging voor Nescafé gold, cafeïnevrij stond er in het Engels op) Ik geef meteen ook maar een verslaving toe. Mijn cappuccino op bed is echt een heel fijn begin van de dag en ik merkte een echte caffeineboost na het kopje koffie na de lunch.

Ook Thijmen sluit aan bij de ochtend puffintoer. Het blijkt dat die beesten inderdaad de tijd bijhouden. We komen aan om 12 uur en zien vele puffins, helaas hebben ze geen voer bij zich, geen zilveren visjes en geen flubberige inktvisjes. Het zijn allesbehalve elegante vliegers, maar hun landing is ronduit beroerd. Ze bowlen regelmatig één of meerdere medevogels omver. Tot groot vermaak van Jelmer overigens.

We lunchen in het dorp en zien een oude dame met recht de hoeken afsnijden. Ze rijdt zo vreemd dolend rond, rechtssgaand met haar richting aanwijzer naar links, dat Thijm denkt dat ze een beroerte heeft. Op een gegeven moment keert ze de wagen door, zonder naar rechts te kijken, de weg op te draaien. Dat ze nog leeft is volstrekt en alleen te danken aan een zeer oplettende vrachtwagenchauffeur. Dan rijdt ze de straat waar ze net uitkwam in op de verkeerde weghelft en komt tot stilstand met haar achterwiel half op de stoep. Ze stapt moeizaam met twee krukken uit en loopt doodgemoedereerd bij de bakker naar binnen. We denken dat ze in een vorig leven een puffin was.

Het lijkt wel een fotografiereis, Thijmen en Roelof zijn samen Puffinshoottips aan het doornemen. Ze overleggen over de beste instelling, de iso, de shutterspeed. Thijmen stelt wat voor en ik zeg dat dat ook grote kans op mislukken geeft. “Maar als het goed gaat dan heb je ook echt een briljante foto.” Tja daar kan ik niks tegen inbrengen.

Terwijl Roelof en Thijmen fotograferen gaan Jelmer en ik op pad voor betere plekken met meer papegaaiduikers, dichterbij. We lopen helemaal om de berg heen naar het stuk waar we in de ochtend waren. Geen vogel te bekennen. We vinden wel een trappenroute naar beneden, naar de zee, maar als we het beginpunt zien besluiten we toch om daar vanaf te zien.

En dan stuurt Thijmen een foto van een papegaaiduiker met een volle bek in de vlucht. We lopen weer terug. Thijmen verwelkomt ons met een stralende lach, meer dan tevreden met zijn foto’s. We gaan bij de fotografen zitten, drinken thee en kijken naar de landingscapaciteiten van de puffins.

Jelmer bescheurt zich. We zitten voor een heuvel en hij besluit dat ze geen ruimtelijk inzicht hebben. Als een piloot die keer op keer een doorstart moet maken omdat hij zijn landing verkeerd inzet. Ik zeg dat het nog wel meevalt en dat ze best kunnen vliegen en wijs naar een vogel boven zee. Hij zegt dat rondrijden op een leeg parkeerterrein geen proeve van bekwaamheid is. Hij snapt ook wel dat de genenpool verpest is, als dit het niveau van de volwassen vliegers is en de eilandbewoners de kuikens die de stad invliegen terug de natuur in gooien, dan verbeter je de vliegcapaciteit van de populatie natuurlijk niet. “Ze vliegen als een achttienjarige die net zijn rijbewijs heeft en met 90 km per uur door de bebouwde kom crosst.”

We eten in de haven. Roelof eet walvis. Hij wil de andere kant leren, waarom wordt het gegeten? We hebben allemaal meegeproefd. Eerlijk is eerlijk, het smaakt heerlijk. Als een goede steak. Ik snap dat in een land waar de keuze schaap, paard, rendier of vis is dit als delicatesse wordt gezien. En nee ik hoef het echt nooit weer te eten. We zoeken op dat de walvisvangst van IJsland stilligt tot augustus en waarschijnlijk zal dat gehandhaaft worden. Nu Noorwegen en Japan nog.