Na een hoesterig nachtje ben ik wel eens meer stralend wakker geworden. We hebben een heerlijk ontbijt en dan komt al het personeel zingend uit de keuken. Zo schattig om te zien. Ze hebben cake en kaarsjes voor me. En bij de auto gekomen blijkt die ook versierd. Ik had aangegeven dat ik graag achterin wilde omdat ik dan even kon gaan liggen. Zodat Nienke zich een weg moest banen door slingers en ballonnen op de voorbank.

We rijden naar Wadi Shab. Ik dub of ik mee zal gaan en slaap nog wat in de auto. Maar bedenk dan dat het simpel heen en weer is en ik altijd om kan draaien en in de auto kan wachten. En het is veilig genoeg om alleen te gaan.

We worden overgezet door een klein bootje. Met een vriendelijke theedrinkende Omani die niet drinkend op de foto wilde.

Het lopen valt me enorm mee. En het zwemmen ook. Het is prachtig. Er zijn veel mensen maar je loopt toch echt stukken alleen.

Ik geniet van de wandeling. De temperatuur is heerlijk en mijn astma houdt zich gedeisd. Roelof haalt een nat voetje en verdenkt Nienke dat zij het heeft veroorzaakt. Ik denk met pure girlpower want ze liep 2 m verderop.

En dan het zwemmen. Het water is koel maar niet koud. Dit is zo mooi! aan het einde van de 3e pool zwem je door een spleet en dan ben je bij de waterval.

.

En dan zwemmen we weer naar buiten. En komen we al snel tot de ontdekking dat Roelofs waterbag niet meer waterdicht is. Liever gezegd het valt Roelof op dat zijn tas zwaarder is. Hij voelt nattigheid. Letterlijk als jij zijn hand in zijn tas steekt. Het geld is nog droog. Maar helaas de paspoorten, ondanks een extra zakje, niet meer. En Roelofs camera is overleden.

Als Nienke en ik de paspoorten, bladzijde voor bladzijde afdrogen, komt er een Omaanse man op me af, “don’t worry the sun and the wind are strong, it will dry” heel schattig. Helaas die van Roelof en Nienke zijn nog geldig tot 2034 en nogal krullerig geworden. Met een uitgelekte stempel. Mijne is een mixed media project geworden, wel mooi, en 2026 mag ik een nieuwe.

Maar het ergste is toch wel het fototoestel. Er loopt een waterspiegel voor de lens. We kunnen nog een zak rijst kopen maar ik twijfel of dit nog te redden is.

Na de eerste schrik zitten we toch heel hard te lachen. Om Roelofs gezicht bij het uitpakken van die tas. Om de opmerkingen van voorbijgangers. Mensen prijzen ons om het meebrengen van twee waterzakken. We knikken minzaam en bedenken hoe evil het zou zijn om hem door te geven. Maar we genieten vooral van de ervaring. De prachtige omgeving. En het samen een avontuur beleven.

Maar als weer beginnen met lopen voor de terugtocht denk ik alleen maar “hoe ver nog. Mag het afgelopen zijn?” Opeens is mijn energie op. Iedere stap bewust zetten is best een ervaring. Ik weet niet eens hoe lang het duurde maar zwaar was het wel.

Ik probeer het nog bij te slapen, in de auto en als we aankomen in het hotel, maar ik ben een zachtgroen verjaardagsvarkentje bij het diner en besluit vanavond niet mee te gaan, in de hoop dat het wel lukt morgenochtend om 5 uur. Pfff pittig besluit dit. Ik hoop zo dat Nienke en Roelof eierleggende schildpadden zien. Maar daarover morgen meer.