Vanochtend om 6 uur de wekker. Om 6.30 uur pick up. We kregen weer packed breakfast, en gruwden alleen al van de gedachte van het broodje, maar een banaan en een eitje daar kan je even op teren. Maar dan worden we aangesproken voor de lounge. Als je nog een poos moet wachten is dat een goed idee. Betere stoelen. Meer ruimte en lekker eten. Yoghurt met muesli.

Het is een bizarre vlucht. We zitten op de stoelen met meer beenruimte en uitzicht op de toiletten. We denken dat 30-40% voor het eerst vloog. Niet wisten hoe ze een toiletdeur open maakten. Niet snapten dat “fasten your seatbelt” sign betekent dat je niet kan opstaan en naar het toilet kan gaan. Zelfde geldt voor het moment dat de landing is ingezet. Ik heb een mijnheer met hoge nood geholpen het toilet in te komen. En een angstige mevrouw, waar ik een paar vingers en een hysterisch oog van zag, om de deur voor haar te openen. 5 van de 10 mensen deden de deur niet dicht van binnenuit waardoor de ruimte donker blijft en het groene lampje blijft branden en anderen dus naar binnen marcheren. Het was bijna slapstick. Het ergste was wel dat Jelmer aangaf dat de man voor hem het gootsteentje als bidet had gebruikt. Bizar! En respect voor alle stewardessen.

Roelof deed nog even een “waar is mijn paspoort“ spel. Stress in golven over ons heen. Jelmer en ik bleven relaxt. Dat ding kan nooit ver zijn.

Op Doha wilden we de kunstroute doen. Helaas blijkt het een officiële route met een gids en niet een digitale. Dus doen we samen een kleine zoektocht.

Ik noem deze het laatste avondmaal, maar dat klopt vast niet. Noachs laatste maaltijd? (Waar de beesten zeggen: “We are having a friend for dinner”? (Tekst uit Silence of the lambs))

Maar hoe cool is het dat we hier een hop vonden. Na meer dan 15 pogingen in het wild eindelijk één die blijft zitten.

Als we zitten te wachten word ik wat chagrijnig iedereen op zijn telefoon. Ik had een boek mee moeten nemen. Ik heb een Tibetaans boek gekocht en een Nepalese krant maar om het te bekijken heb ik -je raadt het al- een telefoon nodig. Man dit is cold turcky afkicken.

Nog één vlucht naar huis. Die verloopt zonder spannende gebeurtenissen. Lisa en haar moeder verwelkomen ons op Schiphol. Nou ja vooral Thijmen. Thijmen geeft het cadeautje en dan blijken er kleine swastika’s op te staan. Ja we weten het, in hindoeïsme en boeddhisme een positief teken dat levenskracht en geluk symboliseert. Helaas is de associatie voor ons Europeanen toch echt anders.

En nu rijden we naar huis 20 uur in touw met het en der een tukje. Straks heerlijk in ons eigen bed. Hopenlijk morgen weer een beetje in het ritme.