Ik weet niet goed waar ik moet beginnen. Vanochtend begonnen we om 5.30 uur met een vogeltour. Een heel enthousiaste gids zag overal vogels en danste soms bijna van enthousiasme. Ze waren ook prachtig. Vooral de neef van de Quetzal. Heel anders maar ook een plaatje. Zijn enthousiasme over een paar eenden, mooie dat moet gezegd, vonden we vooral grappig. Hoogtepunt van de vogeltour was toch wel moeder spectacled owl en haar grote kind. De grootste uil van Costa Rica. Terug naar het hotel voor ontbijt. Daarna de lange walk. Op zoek naar andere beesten. We zagen de barak van de army ants, grote allesverslindende mieren, die een soort overnachtingsbunker vormen en nomadisch leven. De gids had het nog maar 4x in zijn leven gezien. Hij had 5x een Puma gezien. Wij hadden graag de iets minder zeldzame Puma bekeken. Helaas deze wandeling was niet spectaculair tot het eind. Toen we bijna thuis waren en de three toed sloth zagen. Hij keek recht in de lens. En lachte ons vriendelijk toe. Prachtig.

Roelof vertelde dat hij bijna de slappe lach kreeg toen de manager van het hotel, met jampotglazen in zijn bril, vertelde dat de spectacled owl zijn lievelingsvogel was.

We gingen naar het huisje en namen een plons in het dompelbad. Heerlijk. Daarna lunch. Na de lunch wilden de jongens helemaal niets meer. Ik eigenlijk ook niet. Maar toch de tidal pools lonkten (vooral Roelof). Stukken rots waar bij eb kleine vijvers blijven met een heel eigen ecosysteem. (Heet dat zo?) Trap af (kwartier) en lopen (kwartier) ik liep op de trap te denken dat ik toch wel erg van Roelof houdt dat ik meeging. Onderaan de trap capucijnaapjes, iets verderop spidermonkeys en brulapen. En op het strand neusberen. We hebben alleen het Pippi Langkousaapje nog niet gezien.

We lopen over het strand richting de tidal pools als Roelof gewenkt wordt door een jongeman die in het hotel werkt. Er zit een schildpad op het strand. En ze is een gat aan het graven. We gedragen ons keurig tot we denken dat ze eieren legt. Dan gaat ze in een soort trance en kun je het niet meer verstoren. Ze legt haar eieren en gooit het gat dicht en baant zich een weg terug naar zee. Nog een paar keer zien we haar koppie. Een eierleggende schildpad! Op klaarlichte dag! Hoe gaaf is dat. Helaas niet op het slimste stuk. We verwachten dat alle eieren met vloed zullen wegspoelen. Maar het was wel indrukwekkend.

Terug op de Lodge zien we de squirrel monkey. Nu hebben we ze alle vier gezien.

Nog één haalbare wens de tapir. Al zijn Thijmen en Roelof het eens dat een Puma of een Jaguar ook best zou mogen.

Vanochtend om 5 uur werd ik wakker door brulapen en ara’s. Toen ik ging kijken bleken er spidermonkeys in de boom te zitten en vlogen de ara’s over. De brulapen waren niet te zien. Ons huisje ligt aan de rand van een kloof, we kijken op de toppen van de bomen uit.

Ik wekte Roelof en de jongens, Thijmen keek me aan zei: “ik ga verder slapen” en draaide zich om. Jelmer heeft even gekeken en is weer in bed gekropen. Dus wij zaten samen te kijken. Ze zijn zo grappig, hangen op de kop aan hun staart in de boom. Opeens zag Roelof een andere “aap”, het bleken neusberen te zijn. Koddige beesten. Rennen met hun staart omhoog over de takken.

Na het ontbijt gingen we abseilen van de watervallen. 4 Watervallen, de hoogste 28,3 meter. Het was zo cool om te doen. We moesten dichte waterschoenen aan. En tja die had ik niet, dus was de beste optie; laarzen lenen van het hotel. Alleen het schort en de sigaar ontbrak, ik leek sprekend op ma Flodder. We gingen om en om als eerste en hebben dan de andere drie gefilmd.

We liepen met de gidsen naar beneden door de rivier en de jongens bespraken hoe er een reuzenmot in hun kamer zat en hoe Thijm zei: “laten we hem naar buiten leiden” en Jelmer zijn slipper pakte en hem met één klap dood mepte. “Maar laten we dat maar niet aan de gids vertellen.” Vijf stappen later zei de gids: “my surname is Mulder” hij sprak vloeiend Nederlands, had tot zijn 12e in België gewoond en was geboren in Den Helder.

Het blijkt dat Bear Grylls hier een opname heeft gemaakt voor man vs wild. “Eén van de drie gevaarlijkste plekken van de wereld”. Hij was nogal een jokkebrokje. Niet echt ver van de bewoonde wereld. En hij sliep ’s avond vast in de lodge waar hij abseilend vertrok. Er zitten wel Fer-de-Lance vipers, die krengen zijn echt nauwelijks te zien. De gifslangen zijn gevaarlijker dan het abseilen.

Uiteindelijk kwamen we op het strand. Uitgestrekt, verlaten. Prachtig. Enorme golven waar we helaas niet in mogen zwemmen. Deze zijn dus wel echt gevaarlijk. Al pootjebadend werd Jelmer al omver geslagen. Thijmen’s versie is dat hij Jelmer vastgreep en hem redde. Jelmer’s verhaal is dat de intentie goed was maar dat hij zonder Thijmens benen sneller omhoog had kunnen komen.

Kernwoord deze vakantie is peanutbladder of hamsterblaasje. Hier hebben zowel Roelof als Jelmer last van.

Verder heeft Jelmer de neiging om toiletten te saboteren. In de vorige Lodge moest er twee keer een monteur komen. Met angst en beven zien we hem naar het toilet gaan.

Het eten is hier heerlijk.

Vanavond een nachtwandeling. Voor jullie is het al slaap lekker.

WoW!!!

Iets anders kan ik niet bedenken. Ik zit op de mooiste plek ooit. Mijn uitzicht over de boomtoppen loopt door tot de Atlantische oceaan. Een verdieping onder mij zitten de jongens in het dompelbad met hetzelfde uitzicht. Ons huis is prachtig gemaakt. Echt adembenemend mooi. Hout, natuursteen. We zijn er net een uurtje. De rit hier naar toe had Madagaskische kwaliteiten. De snelheid kwam niet boven 20 km per uur. Zoveel gaten dat ik geen kaas kan vinden om mee te vergelijken. Twee keer staken we een “riviertje” over. Vanmiddag hebben we na een 5,5 uur rit onze auto ingeleverd en nu worden we gebracht door een driver. Hij stopte onderweg om roofvogels, twee soorten caracara’s, te laten zien en twee uiltjes in de boom.

Net vlogen twee rode ara’s over.

We zaten vanavond te eten in de open eetzaal. Over ons hoofd vlogen vleermuisjes en dan opeens een uil die een van de vleermuizen uit de lucht grijpt en weer wegvliegt. Raar je hoort hem niet vliegen. Hij ging vlak langs Roelof en vlak langs een andere man en ze hadden allebei niets in de gaten.

In dit hotel alleen WiFi in de lobby. Dus nauwelijks bereikbaar.

We scoren pizza bij de pizzaria om de hoek. Het lijkt een ouwe schuur. Er loopt een hele grote versie van Louis, die ons naar binnen begeleidt en dan zijn baas, die op de bank slaapt, wakker blaft. De inrichting is minimalistisch te noemen. En niet gelijk passend bij een restaurant. Er hangt wel een waardering van tripadvisor. En voor het raam tientallen kolibries. Terwijl hij kookt genieten we. Roelof maakt een time lapse (hyper, afrader voor het vastleggen van kolibries) en een slow motion (veel beter, eigenlijk briljant om te bekijken).

Het is de lekkerste pizza ooit. Echt verrukkelijk. Met veel verse groente. Goed dat we vertrouwden op ons eerste gevoel en niet onze ogen volgden.

Vanmiddag geluierd en Canasta gespeeld.

Vanavond gegeten bij Mirjams. Ook heerlijk. Op de terugweg de Melkweg, in het nevelwoud. Wat een relaxt dagje. Morgen vroeg op en een 6 uur reis. Laatste rit met eigen auto.

We zitten in de nevelwouden, in het dal van de Quetzals, beroemd door Maya’s en Inca’s, zijn veren meer waard dan goud. De God Quetzalcoatl was bedekt met zijn staartveren. In dit dal zitten ongeveer 100 broedparen, stabiele populatie. Ze leven overdag in de wouden in het dal. In de zon zijn ze te zichtbaar voor roofvogels. Alleen heel vroeg vertonen ze zich om wilde avocado’s te eten. Ze slikken het vruchtje in 1x door en na 15 minuten kokhalzen ze en spugen de pit weer uit.

Om 5.10 uur vanochtend waren we op. Het was het waard wat een prachtig beest. We zagen 2 mannetjes en 1 vrouwtje. En een staartveer in de boom. Het paringsseizoen is achter de rug en dan is het een onding. Wel gaaf dat hij in de boom hing. Ik geef toe ik dacht daar opgehangen en vastgeplakt voor de toeristen, maar hij waaide weg. Jammer genoeg niet in onze richting. Wat een prachtige kleuren. Afhankelijk van hoe je kijkt goudgeel tot diepblauw.

Er stonden meer mensen met camera’s, ook hier verschil man~vrouw. De mannetjes hebben duurdere camera’s en duurdere lenzen.

Op ons terras hangt een kolibrievoerder. De baas van het terras is een blauwgroene kolibrie met een witte bef. Territoriaal baasje. We proberen een kleine goudgele te fotograferen maar het lukt nog niet omdat the boss het niet toestaat. Er is een kleine grijsbruine die het wel redt. Hij zit stoïcijns zijn moment af te wachten, rustig in een hoekje.

Het is 10.15 uur en ik ben aan een dutje toe.

We werden om 8.30 wakker en misten daarmee het ontbijt. Gelukkig in een dorp verderop heerlijk ontbeten. Beste koffie tot nu toe. Een reisdag, 6 uur voor 200 kilometer, het lijkt ons overdreven.

Ik keek opgewekt rond wees de jongens op mooie dingen. Jelmer vertelde me subtiel dat ik niet echt consequent in mijn oordeel ben. De laatste keer dat we hier reden had ik de hele weg gemopperd. Mmm af en toe zon en mensen op straat doet wat met mijn beleving, dat kunnen we hiermee wel vaststellen.

Voor het eerst in onze reizen vraag ik om een plaspauze voor Jelmer. Jelmer vindt het een vermelding in de blog waard. Thijmen is goed uitgeslapen en we zitten de hele weg mee te zingen met een lijst die Jelmer heeft gedownload.

We zijn er, Dantica lodge, wat een prachtige plek. Kunst aan de muur. In iedere kamer een soort open haardje dat op ethanol brandt. Jelmer en Thijmen kijken uit op de kolibrievoederplaats.

Morgen om 5.30 uur een early tour. We hopen de Quetzal te zien en een tapir.

Gisteren hebben we een hele tijd voor onze slaapkamer naar de kolibries gekeken. Mooi die kleuren, hoe ze vliegen, zo snel, zoemend van bloem naar bloem. Er was één piepklein, watervlug kolibrietje bij. Zo groot als een hommel. We wilden hem eens goed bekijken. Ik zat met de verrekijker en Roelof met de camera en het was verrekte lastig. Na lang proberen lukte het. Teleurstellend het was een dikke vette mot. Een kolimot of mottibri. Wel een prachtig beestje. Een witte band om zijn lijf en zelfs een soort staartje. Raar. Jelmer zoekt het op de hummingbird hawk moth. Wat is de winst voor een mot om op een kolibrie te lijken?

Vanochtend een wandeling gemaakt. Er waren een groot aantal Amerikanen. Je hebt twee uitersten de ene soort komt in full camouflage en het andere komt in neon kleuren en op badslippers. Ze praten luid. Misschien is mensen kijken nog wel leuker dan de boswandeling.

Dat mis ik deze reis. We gaan van natuurpark naar natuurpark maar zien nauwelijks Costaricanen. Hoe leven ze? Hoe maken ze contact? Hoe wonen ze?

We zijn na de wandeling een stuk gaan rijden. Het bordje German bakery was een uitdaging. Sauerkraut und Bratwurst? Het blijkt echt te kunnen. We gaan voor brood met een kaas en vleeswaren plank. We vragen ons af hoe lang deze Duitse populatie al in Midden Amerika leeft. En ik mocht het niet vragen. Weer een onbeantwoorde vraag.

En we bezoeken het dorp nuevo arenal. Een raar dorp. Lijkt erg Amerikaans. Is dit een gewoon dorp voor Costa Rica? (Later blijkt van niet. Het dorp werd eerst bedolven onder een vulkaaneruptie in 1968 en vervolgens werd het hele dorp verplaatst voor het bouwen van een waterdam. Eén vraag beantwoord; het is geen gewoon dorp.

En dan op de terugweg zien we een bord dat we de neusberen niet mogen voeren. Oké oké dan moeten we ze wel eerst zien. En daar zijn vijftien, twintig neusberen. Ze steken over en gaan naast de weg zitten wroeten. Sympathieke gastjes want goed in het zicht. Daarna, als we verder rijden, een roofvogel. The crested Caraca. WoW! Mooi!

Jelmer zegt dat we verwende reizigers zijn en pas blij worden als we nieuwe dingen zien. Het klopt wel denk ik. Of bijzonder contact met mensen.

We hebben een wandeling met gids geboekt. Arenal is een vulkaan. Laatste eruptie 2010. Hij puft nog wel wolkjes. Eerst lopen we een stuk en kijken vogels. Mooi. De gids heeft een kijker op statief. Je kan er prachtig door kijken. Met wat frummelen maakt Thijm foto’s op zijn telefoon door de kijker. Echt heel erg mooi. Dan een stuk over oude lava. Enorme brokken steen. Thijmen blijkt verbluffend veel kennis over vulkanen te hebben. En als laatste, het is dan al donker, langs twee poelen. Wat gaaf, kikkers en padden in soorten en maten. Ogen van spinnen lichten ook prachtig turquoise op. Wat een fijne wandeling.

Daarna nog even na het eten naar de kikkerpoel bij het hotel. De red eyed tree frog komt tevoorschijn ’s avonds, wat een adembenemend mooi beest.

En nu bed. Slaap lekker allemaal.

Misschien is het eerlijker te zeggen dat we gruwelijk veel regen hebben. Het blijft maar stromen. 7 dagen hier, 5 dagen continue regen. Als we op vakantie waren geweest in Frankrijk hadden we de tent opgepakt en waren we doorgetrokken naar Spanje. Alles is klam. Zelfs de bedden. De lakens. De handdoeken. Onze kleren. Al onze kleren, ook die in de tassen. Alles ruikt muf. Muf is nog een vriendelijk woord voor de geur van onze sokken en wandelschoenen. Allemachtig onmeunig smerig. De Fransen zouden er kaas van kunnen maken. Vannacht moest ik plassen en keek in de spiegel. Alsof ik het in lange krullen had geföhnd, prachtig, het kwam door liggen in bed met klamvochtig haar, jammer dat het naar natte hond ruikt. Ik merk dat ik er somber van word. Geen vlinders. Nauwelijks vogels. Een zeldzaam zoogdier. En tja we komen nou eenmaal niet voor de drank en de hangmatten onder het afdak.

Vandaag is beter. Om 6 uur op. Zon, vogels, vlinders, een eekhoorn die een banaan jatte. En de hele weg zon. We zitten in het volgende hotel met uitzicht op de vulkaan. Bij aankomst een struik vol vlinders. Net een buitje maar nu weer zon. En een kolibrie op 1 meter afstand. Zo had ik me Costa Rica voorgesteld.

Vannacht werd ik om 3.30 uur wakker. Het begrip wolkbreuk is aangepast in mijn hoofd. Het suist. Zo moet een mier zich voelen onder een brandslang. Gelukkig hebben we een dak boven ons.

Om 5.30 uur werd ik weer wakker. Brulapen. Voor mijn gevoel in de woonkamer. Indrukwekkend.

Het regent veel. De “even een tropisch buitje en dan zon” opmerking kun je gerust met een korreltje zout nemen. Wat zeg ik een heel potje zout. Maar de buitentemperatuur is prima.

We zijn bij het volgende hotel. Prachtig opgezet met veel tuin, bloemen en struiken. Met zon stikt het hier vast van de vogels. Ik loop mopperend door de regen. Opeens zeven toekans in een boom. Dat is dan toch wel weer vet.

Vandaag was een rustig dagje. We hebben een tocht gelopen. Het is om en om een dag droog en regen, veel regen. Vandaag is zonnig, warm en vochtig. Ik moet denken aan Good morning Vietnam: “it’s hot, damn hot, and that’s nice when you’re with a little lady, but not when you are in the jungle. Er waren geen gidsen. Dus we liepen zelf. Veel glibberige blubber en Driepoot, de hond die op de eerste avond in Manzanillo onder Jelmers stoel kwam liggen. Waar kwam die nou weer vandaan. Onze locale gids.

’s Middags even naar het strand. Prachtige golven en lauw warm water.