Vanochtend om 8 uur stonden we op. Ontbijt in het hotel. De eetbare zaken zijn ingepakt in plastic, kaas of vleeswaren, een appel of een peer, alles zit keurig in folie.

We hebben besloten om fietsen te huren. En beginnen met de Berliner Mauer Gedenkstätte . Mooi is het, rustig, verstillend. Verhelderend ook. Allerlei zaken maken heel inzichtelijk hoe het was. En ook wel beklemmend.

En daarna volgen we de Berlijn-blog.nl daarop staat heel veel informatie. En als compromis tussen kunst en fietsen, fietsen we de street art route. Ik geniet. Van de afbeelding; bijv. van een kat die met een Corona bolletje speelt. Van de mevrouw met een oranje jurk en blauw haar die precies voor een papegaai in dezelfde kleuren zit. Van de zwerver die zorgeloos lacht en zwaait als er bizar kleine autootjes langs tuffen.

‘s Avonds eten we steak bij Asador. Thijm gaat voor de txogitxu steak. Helaas (voor hem) blijkt hij niet leverbaar. Als dat de beste steak was, wat hebben wij dan nu gegeten? Botermals, rare, maar warm. Heerlijk.

We hebben veel gezien vandaag en gisteren. Het is een gave stad. Al is het ook hier extreem rustig. En zijn de leuke, normaal zeer drukke dingen gesloten. Maar dan bedenken we, alleen langs de muur lopen heeft ook zijn charme. Of het herdenkingsmonument voor de holocaust waar we alleen tussen de 2700 blokken beton doorliepen

Bij het typen van deze zin moet ik denken aan “Liefde in tijden van de Cholera”. Denk niet dat deze blog een hoogtepunt van mijn oeuvre gaat worden. Een subtitel zou kunnen zijn “leren omgaan met teleurstellingen”

We waren vroeg dit jaar. Borneo zou het worden en nog specifieker; de natuur in de kop van Borneo. Geen binnenlandse vluchten, afgelegen parken met een hoge Orang Oetan dichtheid, een grot met vleermuizen en kakkerlakken. Gezien het lage aantal toeristen dat toegelaten werd moesten we voor ons doen vroeg gas geven. In februari was alles geboekt.

En toen werden de geruchten groter. Ernstiger. Zwaarder. Vlak na de voorjaarsvakantie wisten we, dit gaat het niet worden. Maar we bleven nog wel een poosje hopen. Als we het positief willen zien. We hebben 2021 al geboekt. Dat is een unicum.

Het duurde een poosje voor we weer voorzichtig aan een reis durfden te denken. Gewoon thuisblijven? Misschien wel slim maar we rusten beter uit als we ergens zijn zonder achterstallige klusjes binnen handbereik.

Polen!

Polen heeft een oerbos. Met wisenten en bevers. En Auschwitz staat ook al heel lang op de lijst van plaatsen die we willen ervaren.

Het wordt Polen. We plannen de trip. Boeken de hotels.

En dan belt Jelmer. Hij heeft een herkansing. Examen twee dagen na onze vakantie. We snappen dat hij niet mee gaat. Maar wil Thijm wel alleen mee? Zullen we thuis blijven? Het voelt incompleet met drie man op reis. Wat wel wat vreemd is om te denken als de oudste 20 is.

Maar we zijn onderweg.

Met zijn drieën.

Naar Polen.

Eerste stop Berlijn.

De voorbereidingen zijn gestart. Het plan is Berlijn , Polen en Tsjechië.

We zijn op de terugreis. Vanochtend nog heerlijk in de zon ontbeten. Pannenkoeken, mijn voorkeur gaat toch echt uit naar bonen en rijst.

De taxidriver was een kwartier te vroeg, wat na onze ervaring in Uganda een fijn gevoel is. Nu 3 uur rijden naar het vliegveld. De driver heeft een boekje met wildlife in Costa Rica, we hebben veel gezien. Alleen geen katachtigen, maar dat lag ook niet in de verwachting.

Hoogtepunt van de reis:

Voor mij toch de hike door Corcovado National Park. Bijzonder hoe snel je de spierpijn vergeet en het gesmak van de tapirs, de elegants miereneters en alle andere beesten de herinnering vormen. De ervaring met de schildpad op het strand bij el Remanso was ook indrukwekkend.

Voor Roelof volmondig de hike.

Voor Jelmer de hike, “ook al was hij godsgruwelijk zwaar”. En het snorkelen.

Voor Thijmen de hike en de dagen in El Remanso.

Mooi dat nog geen week na de hike we die ervaring toch het meest bijzonder vinden.

We hebben niets gedaan vandaag. Een wandelingetje door de enorme tuin. Mooi, de tuin is prachtig aangelegd.

Teruggekomen had Thijmen enorme jeuk op zijn rug. Hij zei “zo naar, erger dan de kwallen” geen enkel zalfje hielp. We hadden er ook niet zo veel mee. Volgens hem zat er een mierennest in ons bed. Ik durf het te betwijfelen. Gelukkig had de eigenaar hydrocortisonzalf in huis.

Jelmer lag te slapen op de bank met een grote zwarte kat op zijn buik.

Ik heb geprobeerd de koningsgier op de foto te zetten. Best moeilijk met tegenlicht omdat ik vooral zijn enorme coole kop vast wilde leggen; oranje met rood bij een zwart met witte vogel. Uitgebeten foto’s maar op een oranje bladzijde met een zwarte rand wordt het vast mooi. Ik verheug me op het fotoboek maken. Ze waren zo gaaf! Philipe zei dat het solitaire beesten waren, kwam er toch nog één bij zitten. Cool, cool, cool.

En nu gaan we hapjes eten met een heerlijk glas wijn. Het is een luie dag.

Om 7 uur moesten we op het strand zijn. Dat waren we keurig met een huisje aan het strand. Het was niet echt duidelijk bij wie of waar. Het was leuk om de plaatselijke bevolking te zien maar niet duidelijk wat we verder moesten verwachten. Om 7.15 kwamen er nog wat toeristen, om 7.20 uur weer. Toen kwam ook de mevrouw van het toeristenbureau, ah groep Barbara. Mmmm 7.30 vertrek.

Na een uurtje varen waren we er. We vroegen waar het restaurant was waar we opgehaald zouden worden. “Oh dat is hier”. Andere naam dus een onverwacht genoegen. Volgens de baas van dit restaurant een betrouwbare club dus ze zouden zo wel komen. We dronken wat koffie. Om 9.30 was de betrouwbare club nog niet verschenen. De baas ging bellen. Stralende lach “met een uur, anderhalf zijn ze er”. Drie kwartier later kwam hij zo mogelijk nog breder lachend naar ons toe. “Goed nieuws, ze zijn er al.” Best grappig, er is nog geen naam voor deze gesprekstechniek maar ik ga hem introduceren. Je geeft bereslecht nieuws en gaat dan even later vertellen dat je goed nieuws hebt (dat eigenlijk nog steeds slecht is maar dat vergeet iedereen doordat het veel beter is dan het eerste slechte nieuws)

Las Nubes ligt hoog op een heuvel. Stijle weg er naar toe. Mooi gebouw, prachtig, organische vormen, passend bij de omgeving, prachtige details. Aan de ene kant kijk je uit over zee, aan de andere kant de bergen. Er lopen 4 katten rond, dikke boeven. Als welkom krijgen we de lekkerste smoothie ooit. Ik kan de vruchten niet plaatsen. Philipe zegt dat er zuurzak in zit. Nou weet ik nog niets. Hij gaat het me morgen wijzen. Als ik terugloop door de tuin haalt iemand net rhamboetan uit de boom. Stralende lach en ik krijg er twee. Lekker. Wat toch een mooi vrucht.

’s Avonds een buffet met heerlijk veel salades en twee soorten gebraden vlees. Rosbief en iets van het varken. En als toetje chocolademousse met lange vingers er omheen. En een kopje kruidenthee, slaapthee. Philipe is Belg, ik hou van Vlaams. In ons bed een kruikje om niet in een klam bed te stappen. Heerlijk geslapen.

https://www.dailymotion.com/video/x3b91y7

We hebben WiFi en dit is zo grappig om te zien. Dit begint met de afdaling die wij ook hebben gedaan.

Het was vanaf een super-de-luxe hotel. Echt het allermooiste waar ik ooit geslapen heb en je gaat met een touw naar beneden. Je kunt het water niet, ik herhaal NIET drinken. (Hij kreeg ook diarree weet ik uit betrouwbare bron.) Het is na de laatste waterval, die hij niet via een liaan afdaalde, maar aan een touw, 5 minuten lopen naar het strand en 15 minuten de trap naar het hotel op. De hoogste Jaguar dichtheid is in Corcovado nl 5 op 20.000 hectare. Hij zou wel een Puma tegen kunnen komen. Met heeel veel geluk. Dat stuk brede rivier en mangrove is een ander deel van Costa Rica, zo’n 10 uur verderop en lopend is het niet te bereiken. En de zee is zo gevaarlijk dat ze je aanraden niet verder dan je enkels het water in te gaan.

De Fer de Lance vipers liggen er wel echt en het is een prachtige jungle. Prachtig strand. Het is een prachtig land.

Roelof zit te genieten van Bear Grylls.

Ik zit weer in mijn eigen hangmat op het balkon. Grappig is dat, hoe snel je eigen plekken maakt. Naast me schommelt Thijmen.

Vanochtend hebben we gesnorkeld. Op de heenweg wees Roelof ons op vogels boven het water en dat daar vaak dolfijnen vis bij elkaar drijven. En dat klopte. Niet mee zwemmend met de boot, maar wel gaaf. Daarna vlak bij het eiland een moeder walvis en haar kalf. Het blijkt de plaatselijke kraamafdeling te zijn. Ze schijnt 4 maanden niet te eten als ze borstvoeding geeft. Arme ziel. Ze moet graatmager zijn. We waren samen met een ander Nederlands gezin. Beide moeders voelden gelijk medelijden met deze dappere zoogster. Alleen de mannetjes plonzen. Dat is wel logisch volgens Thijmen, als je 4 maanden niet eet en borstvoeding geeft heb je daar geen energie meer voor.

Het eerste stuk was mooi helder. Prachtige scholen vissen. Ik hou er van als ik in een school kan zwemmen. Zo prachtig als er overal vissen zijn. Ik moet altijd lachen om de papegaaivissen die koraal eten en zand poepen, andersom zou mooier zijn.

Helaas al vrij snel had ik een paarse draad om mijn arm, de tentakel van een kwal snapte ik pas later. F…, F…, F…, met hoofdletters, knijters wat een rot gevoel. Brandende snijdende pijn. Afrader om met je andere hand de draad eraf te trekken. Verdubbeling van de pijn. Je moet met de stroom mee wapperen met je armen en niet wrijven, maar dat leerde ik pas later. Het laat overigens interessante strepen achter. Om met de jongens te spreken: “een goed blogmomentje”.

We zagen zeeschildpadden, dat is toch echt adembenemend mooi. Zo sierlijk, zo elegant. Majestueus, dat is het goede woord. Op de grond ingegraven een grote rog met een enorm staart.

We zwommen verder en de guide zei: “hurry up! there are more yelly fish”. Helaas verstond de andere familie alleen het laatste en dachten ze: “leuk gele vissen”. Siem kreeg echt een aantal heel nare striemen en raakte in paniek. Ik zwom vlak bij hem en stelde hem gerust, maar kreeg daar een tentakel om mijn mondstuk. En bij het weer in doen dus in mijn mond en op mijn gezicht. Tering, op je arm is niet fijn, in je gezicht is een echte afrader. Mijn lippen zwollen op (mijn tong prikte) Linda de Mol zou er jaloers op zijn. (voor de dokters onder ons; lokale reactie door direct contact, ademhaling geen probleem). Ik was blij dat we een stop gingen maken. Met lippen zoals na een tandartsverdoving dronk ik mijn icetea, hoopte dat zuur hetzelfde zou werken als azijn. Zegt Roelof: “waarom deed je je snorkel dan ook uit?” Nou omdat iemand geruststellen met een snorkel in je mond niet echt simpel is. Verklaring geaccepteerd.

Na de pauze weer snorkelen maar helaas was de zon weg. Daar wordt het zicht snel minder van. Wel een waanzinnige school grote zilver- blauwe vissen gezien, 100, 150 stuks? Mooi hoe ze zich groepeerden en in een bolvorm gingen zwemmen toen Jelmer naar ze dook.

Toen we uit het water kwamen regende het, hard, een watergordijn. Samen met een andere boot gingen we op weg. En toen zagen we weer twee walvissen. En deze sprongen wel. Wauw, wat een cool gezicht. Hij kwam boven water, draaide een kwart en viel dan weer met een grote plons terug. Zo gaaf!

Het bleef regenen dus kregen we de lunch niet op het strand maar bij het kantoor van de tour. Supergezellig samen met de andere familie. Heerlijke lunch. En nu hangen we relaxt samen op ons balkon. De spierpijn van gisteren verdwenen door het zwemmen. We horen de zee en genieten van het uitzicht.

(Nog een nabrander; we hebben een halve marathon gelopen eergisteren, weliswaar geen toptijd, maar we hebben hem wel allemaal uitgelopen. Respect voor Johan die een hele gaat lopen)

Vanochtend besloten we om niet om 5 uur maar om 5.30 te vertrekken. De rest van de slaapzaal vertrok om 5 uur dus dat was niet echt slim bedacht van ons. Niet dat je kon slapen tot de wekker ging.

Buiten gekomen zagen we gelijk een grote groep Peccaries, varkentjes voor ons.

Daarna door het bos. Het is blubberig en glad en ik merk dat ik niet veel over heb. (Understatement). Gelukkig leiden een groep neusberen me af. Ik vind ze zo leuk. Vliegensvlug. Speels. Geweldig om naar te kijken.

Dan ziet onze gids een vleermuis (bat in het Engels). Onmogelijke plek qua licht maar de foto lukt toch. Roelof is reuze tevreden met zijn foto maar nog meer met zijn woordgrap “Not bad at all”.

Daarna zagen we weer allerlei vogels. Ze zijn prachtig. Er is een specht bij echt net Woody Woodpecker uit de tekenfilm van vroeger. Maar ook de andere beesten en beestjes waren cool. De Anolis kon zijn keel oranje opblazen. Door de glaskikker kan je heen kijken. En iedere nacht horen we de Ping van de Dinkfrog.

Als toetje nog meer vleermuizen in een oud termietennest. Wat cool.

Ik was blij dat we om 1 uur met de boot gingen en dat ik nu al een hele middag niets doe. Een tukje. Even naar de winkel maar voornamelijk niets. Thijm en ik elk in een hangmat met uitzicht op zee. Nu even eten, jammer dat thuisbezorgd.CostaRica niet bestaat, en dan weer vroeg naar bed.

Het is ondertussen zaterdag maar dit is zo’n volle dag dat ik de dagen maar aanhoud.

We gingen met een busje van het hotel naar het begin van de wandeling. Hoewel… de echte wandeling begon pas een uur later toen we Corcovado National Park ingingen. Maar ruim daarvoor werden we omringd door tientallen Ara’s. Wat een prachtbeesten. Wat een onvoorstelbaar kabaal. Ze laten ook van alles vallen.

We liepen verder en zagen de groen zwarte gifkikkertjes. Mooi. Iets verderop oranje gestreepte. De vader draagt het dril bij zich. Gaat naar een mierenbult waarin ook water zit en brengt zijn kroost naar binnen, water en voedsel binnen handbereik. Ze zijn mooi net kleine kunstwerkjes.

De wandeling is pittig. Op zich valt het stijgen en dalen erg mee. Maar de stukken strand zijn killing. Het is geen zand en het zijn geen stenen. Dus rollende ondergrond. Zwaar. Echt gruwelijk zwaar. Zelfs zo erg dat ik aan het eind vraag als we moeten kiezen tussen bospad en strand, waarbij de laatste korter is, of we alsjeblieft het pad mogen doen. Maar dat is veel later.

We zien heel veel vogels. Mooi zijn ze. Kleurrijk. Knap hoe de gids ze herkent aan hun geluid

En een Tapir. Twee komen onze kant op. We waren er tegelijkertijd met een andere Nederlandse familie. De beesten gaan uit elkaar. Wij volgen de een en zij de ander. We zitten op een omgevallen boom terwijl het beest steeds dichterbij komt. Waanzinnig. Een hele gladde huid. Die neus! Zo bijzonder.

Daarna liepen we weer verder en zagen we een miereneter. Cool beest. Ook al zo’n coole neus. Hij liep heel relaxt door het bos en ging opeens de boom in. Ook te anders om te stoppen met kijken. Zou je uren bij stil kunnen staan.

Na 7 uur lopen was het op bij mij. Helaas de wandeling nog lang niet. We hebben in totaal 9 uur 47 minuten en 22 kilometer gelopen. En ik had geen voeten meer over.

We zagen weer spidermonkeys. Zij ons ook. De etterbakjes begonnen ons van boven uit de boom te bekogelen met vruchten en takken. Ook wel heel grappig. Het deed me erg denken aan een scène uit het Junglebook.

Daarna kapucijnaapjes, één probeerde een leguaan te pakken. Hij zat trots met een kronkelende staart en smikkelde er heerlijk van.

Wat waren we blij toen we er waren. De maaltijd was al klaar. Maar de rij zo lang dat wij eerst gingen douchen. Koud maar het was heerlijk. Een slaapzaal met stapelbedden. 40? 50? Goede matras, goede klamboe. De maaltijd was lekker, echt Costa Ricaans, en om 8 uur lagen we in bed. Het licht ging ook om 8 uur uit. Gelukkig was ik in slaap gevallen voor ik mijn oordoppen in had gedaan, want ergens om een uur of 10 fluisterde de gids “een tapir”. Vlak naast mijn bed gesmak en of je op slippers door de modder loopt. De mannen sliepen door. Wat een waanzinnig beest. Raar, zo anders. Die huid, die oren met een wit randje, die tenen, die neus.

’s Nachts werd ik wakker, ik moest plassen. (In ieder geval voldoende gedronken.) Naast mij weer gesmak en gestamp, maar iets verderop ook. Twee tapirs in het licht van de telefoon. Ik vind het een rustgevend geluid. Beter dan snurken. Ik concentreerde me op het gesmak en sliep zo weer.